Σάγκι Μπέιν

Σ Α Γ Κ Ι Μ Π Ε Ϊ Ν 25 Ο Σάγκι παρίστανε ότι η μπίρα τον βάρεσε λίγο στο κεφάλι, τις περισσότερες φορές όμως την άφηνε να στριφογυρίζει γύρω στα δό­ ντια του και να σταλάζει ξανά στο κουτί. Τα μάτια του κύριου Ντάρ­ λινγκ έψαχναν τους τοίχους γυρεύοντας ένα σήμα. Έπειτα έριξε μια κλεφτή ματιά στο αγόρι και, όντας ξαφνικά αβέβαιος για το ακροα­ τήριό του, ρώτησε: «Εσύ, λοιπόν, σε ποιο σχολείο πήγαινες;» Ο Σάγκι ήξερε τι θα ακολουθούσε. «Δεν είμαι ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο, κι είμαι ακόμα στο σχολείο». Η αλήθεια ήταν ότι δεν ανήκε ούτε στους καθολικούς ούτε στους προτεστάντες, και εξα­ κολουθούσε να πηγαίνει στο σχολείο όταν μπορούσε να πληρώνει για να μη βρίσκεται στο σουπερμάρκετ. «Έι; Τότε σε ποιο μάθημα είσαι καλύτερος;» Το αγόρι ανασήκωσε τους ώμους του. Δεν ήταν θέμα μετριοφρο­ σύνης · γενικά δεν ήταν καλό σε τίποτα. Η φοίτησή του ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, σποραδική, κι έτσι του ήταν δύσκολο να ακο­ λουθήσει το νήμα της γνώσης. Πήγαινε τις περισσότερες φορές στο σχολείο και καθόταν ήσυχα στα πίσω θρανία, έτσι ώστε το υπουργείο Παιδείας να μην μπορεί να τον κατηγορήσει για σκασιαρχείο. Αν στο σχολείο γνώριζαν τις συνθήκες της ζωής του, θα ήταν αναγκασμένοι να κάνουν κάτι γι’ αυτές. Ο άντρας τέλειωσε το δεύτερο κουτάκι του και ξεκίνησε στα γρή­ γορα το τρίτο. Ο Σάγκι ένιωσε το κάψιμο από το δάχτυλο του κύριου Ντάρλινγκ στο πλάι του ποδιού του. Ο άντρας έβαλε το χέρι του πάνω στο στρώμα, και το μικρό του δάχτυλο με μια χρυσή λίρα για δαχτυ­ λίδι ίσα που τον άγγιζε. Το δάχτυλό του δεν κουνιόταν, ούτε και στριφογύριζε. Απλώς έμενε εκεί, κι αυτό το έκανε να καίει όλο και περισσότερο. Τώρα ο Σάγκι στεκόταν μέσα στο υγρό μπάνιο κρατώντας κλειστό το μπουφάν του. Ο κύριος Ντάρλινγκ έσπρωξε πίσω το γείσο του τουίντ κασκέτου του σε έναν παλιομοδίτικο χαιρετισμό. «Έτσι χτύ­ πησα για να δω αν θα ’βγαινες σήμερα». «Σήμερα; Δεν ξέρω. Έχω κάτι ψώνια να κάνω». Ένα σύννεφο απογοήτευσης πέρασε από το πρόσωπο του κύριου Ντάρλινγκ. «Άσχημη μέρα γι’ αυτό».