Σάγκι Μπέιν

D O U G L A S S T U A R T 24 να πει ένα «Όχι, ευχαριστώ», έτσι ευγενικά όπως του είχαν μάθει, κάτι όμως στον τρόπο του άντρα τον έκανε να ντραπεί, και αντ’ αυτού ο Σάγκι τον άφησε να περάσει μέσα. Κάθονταν ήσυχα ο Σάγκι και ο επισκέπτης του, κουρνιασμένοι στην άκρη του καθαρού μονού κρεβατιού και κοίταζαν έξω, τον δρό­ μο που ήταν γεμάτος πολυκατοικίες. Οικογένειες προτεσταντών έπαιρναν το δείπνο τους μπροστά στις τηλεοράσεις και η παραδου­ λεύτρα που έμενε απέναντι έτρωγε μόνη της σ’ ένα πτυσσόμενο τρα­ πέζι. Το ζευγάρι έπινε σιωπηλό και παρακολουθούσε τους άλλους να επιδίδονται στην καθημερινή τους ρουτίνα. Ο κύριος Ντάρλινγκ εξα­ κολουθούσε να φορά το χοντρό τουίντ πανωφόρι του. Το βάρος του πάνω στο κρεβάτι έκανε τον Σάγκι να κυλήσει στο πλάι. Με την άκρη του ματιού του, ο Σάγκι κοιτούσε τις κιτρινισμένες άκρες των δαχτύ­ λων του να χτυπιούνται νευρικά μεταξύ τους. Για να μη φανεί αγενής, ο Σάγκι ήπιε μόνο μια γουλιά μπίρα, και καθώς ο άντρας του μιλούσε, το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί για τη γεύση της μπίρας στο κου­ τάκι ήταν πόσο πικρή και θλιβερή ήταν αυτή. Του θύμιζε πράγματα που θα προτιμούσε να ξεχάσει. Ο κύριος Ντάρλινγκ είχε έναν δικό του μελετημένο, επιφυλακτικό τρόπο. Ο Σάγκι έβαλε τα δυνατά του να είναι ευγενής και να ακούει τον άντρα που του έλεγε πώς ήταν κάποτε επιστάτης σε ένα σχολείο προτεσταντών που έκλεισε και συγχωνεύτηκε με ένα καθολικό σχο­ λείο, μόνο και μόνο για να εξοικονομήσει χρήματα το δημοτικό συμ­ βούλιο. Καθώς τον άκουγε να τα διηγείται όλα αυτά, ο κύριος Ντάρ­ λινγκ φανέρωνε μεγαλύτερη έκπληξη που τα παιδιά των προτεστα­ ντών συνυπήρχαν ειρηνικά με τα καθολικά παιδιά παρά για το γεγο­ νός ότι εκείνος βρισκόταν χωρίς δουλειά. «Δεν μπορώ να το πιστέψω!» έλεγε, κυρίως στον εαυτό του. «Στον καιρό μου, η θρησκεία ενός ανθρώπου σήμαινε κάτι γι’ αυτόν. Για να μπεις στο σχολείο, έπρεπε να ανοίξεις δρόμο με τις σπρωξιές περνώ­ ντας ανάμεσα σε μιλιούνια από καθολικά μπασταρδάκια που ’τρωγαν λάχανο. Άξιζε να περηφανεύεσαι γι’ αυτό. Τώρα το κάθε καλό κορι­ τσόπουλο θα κοιμηθεί με τον κάθε βρομομαλάκα όσο γρήγορα θα κοιμότανε και μ’ ένα σκύλο».