Το σημείο του Μπόρκμαν

20 H A K A N N E S S E R Μήπως αυτό είχε δείξει ξεκάθαρα; Μήπως ήταν απλώς ένας καλός τρόπος να περιγράψει το πρόβλημα, που ήταν το εξής: άραγε φτάνουμε σ’ ένα σημείο όπου δεν προσδοκούμε πια αυτό που έρχεται, αλλά το να ξεφύγουμε από αυτό που έχει πια περάσει; Να ξεφύγουμε. Να το κλείσουμε και να πάμε παρακάτω, αλλά χωρίς την προσμονή να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Σαν ένα ταξίδι που οι χαρές του μειώνονται σε αναλογία με την απόσταση που έχεις διανύσει από την αφε­ τηρία, που η γλύκα του γίνεται όλο και πιο πικρή όσο πλησιά­ ζεις τον στόχο… Να ξεφύγεις, σκέφτηκε. Να πεις τέλος. Να το θάψεις. Αυτό εννοούμε όταν λέμε πως έχεις πάρει την κάτω βόλτα. Πάντα υπάρχει μια άλλη θάλασσα μπροστά. Αναστέναξε και έβγαλε το πουλόβερ του. Το έδεσε χαλαρά γύρω από τους ώμους, έκανε μεταβολή και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Τώρα είχε τον αέρα κόντρα και θα του έπαιρνε περισσότερη ώρα να φτάσει… καλύτερα, εδώ που τα λέμε, θα είχε μερικές έξτρα ώρες το βράδυ. Έπρεπε να συμμαζέψει, να τακτοποιήσει το σπίτι, να αδειάσει το ψυγείο, να αποσυνδέσει το τηλέφωνο. Ήθελε να ξεκινήσει νωρίς το επόμενο πρωί. Δεν είχε νόημα να το καθυστερεί άλλο. Κλότσησε πέρα ένα πλαστικό μπουκάλι πεταμένο στην άμμο. Από αύριο έχουμε φθινόπωρο, σκέφτηκε. Άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει με το που έφτασε στην αυλό­ πορτα. Αυτομάτως, άρχισε να καθυστερεί, μικραίνοντας το βή­ μα του, παίζοντας με τα κλειδιά του, ελπίζοντας ότι το τηλέ­ φωνο θα σταματούσε μέχρι να μπει στο σπίτι. Άδικος κόπος. Το κουδούνισμα συνέχισε επίμονα να κόβει στα δύο τη σιωπή και το μισοσκόταδο. Σήκωσε το ακουστικό.