Το σημείο του Μπόρκμαν

19 T O Σ Η Μ Ε Ι Ο Τ Ο Υ Μ Π Ο Ρ Κ Μ Α Ν Είχε ήδη κλείσει τρεις εβδομάδες διακοπών. Πολύς καιρός για τα δικά του κριτήρια, τίποτα το ιδιαίτερο, κι όσο περνού­ σαν οι μέρες, την τελευταία βδομάδα τουλάχιστον, η καθημερι­ νή ρουτίνα του είχε ατονήσει. Τέσσερις μέρες ακόμα και θα επέστρεφε στο γραφείο του, αλλά είχε τη βέβαιη εντύπωση πως δεν θα φαινόταν ζωηρός και ανανεωμένος. Παρότι δεν είχε κάνει τίποτε άλλο από το να ξεκουράζεται. Ξάπλες στην παρα­ λία, διάβασμα, άραγμα στο καφέ στην πλατεία του Κράιβιν ή στο πολύ κοντινότερο Στέκι της Χέλεν. Μακρινούς περιπάτους μπρος πίσω στην ατέλειωτη αμμουδερή ακτή. Η πρώτη εβδομάδα εκεί με τον Έριχ αποδείχτηκε λάθος. Το κατάλαβαν και οι δυο μετά την πρώτη μέρα, αλλά δεν ήταν εύκολο να αλλάξει ο διακανονισμός. Στον Έριχ είχε δοθεί άδεια υπό επιτήρηση από τη φυλακή, με τον όρο να μείνει με τον πατέρα του σ’ αυτή την απομακρυσμένη παραλία. Στον γιο του, που είχε να εκτίσει άλλους δέκα μήνες, αυτή η τελευταία φορά που βγήκε με άδεια από τη φυλακή είχε αφήσει πολλές προσδοκίες ανεκπλήρωτες. Κοίταξε πέρα τη θάλασσα. Ήρεμη και ανεξιχνίαστη, όπως ήταν όλη την εβδομάδα. Σάμπως να μην την τάραζε τίποτα, ούτε καν ο άνεμος. Κι αυτά τα κύματα που ξεψυχούσαν στην αμμουδιά από φυσικό θάνατο έμοιαζαν να έχουν ταξιδέψει τεράστιες αποστάσεις χωρίς να φέρουν μαζί τους ούτε ζωή ούτε ελπίδα. Δεν είναι αυτή η δική μου θάλασσα, σκέφτηκε ο Βαν Βέτερεν. Τον Ιούλιο, όταν πλησίαζαν οι διακοπές του, περίμενε με λαχτάρα αυτές τις λίγες μέρες με τον Έριχ. Όταν έφτασαν επι­ τέλους, δεν έβλεπε την ώρα να περάσουν για να μείνει ξανά στην ησυχία του. Και τώρα, ύστερα από δώδεκα μέρες και νύχτες μοναξιάς, δεν ήθελε τίποτε άλλο παρά να επιστρέψει στη δουλειά του.