Σε είδα (pocket)

[ 15 ] όταν τρώω πρωινό, ή διαβάζω τους τίτλους πάνω από τον ώμο κά­ ποιου καθ’ οδόν για τη δουλειά. Το τρένοσταματάει ανάμεσαστοΣίντεναμκαι τοΚρίσταλΠάλας. Ακούω έναν αναστεναγμό όλο αγανάκτηση από κάπου πιο πέρα στο βαγόνι αλλά δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω από ποιον προέρ­ χεται. Είναι ήδη σκοτεινά, κοιτάζω τα τζάμια και βλέπωμόνο το δικό μου πρόσωπο να μου αντιγυρίζει το βλέμμα · ακόμα πιο χλωμό απ’ ό,τι στην πραγματικότητα και παραμορφωμένο από τη βροχή. Βγά­ ζω τα γυαλιά μου και τρίβω τα βαθουλώματα που αφήνουν στη μύτη μου. Ακούμε τα παράσιτα μιας ανακοίνωσης αλλά είναι τόσο πνιχτή και με βαριά προφορά που δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, κάποιος σηματοδότης που χάλασε ή ένα πτώμα στις γραμμές. Ελπίζω να μην είναι πτώμα. Σκέφτομαι το ποτήρι κρασί και τον Σάιμον να μου τρίβει τα πόδια στον καναπέ, κι ύστερα νιώθω ένοχη που η πρώτη μου σκέψη είναι για τη δική μου βολή, όχι για την απελπισία κάποιας ταλαίπωρης ψυχής που αυτοκτόνησε. Είμαι σί­ γουρη όμως ότι δεν είναι πτώμα. Τα πτώματα είναι για το πρωί της Δευτέρας, όχι για το βράδυ της Παρασκευής, όταν η δουλειά πλέον απέχει τρεις υπέροχες μέρες. Ακούγεται ένα τρίξιμο και μετά σιωπή. Όποιος κι αν είναι ο λόγος της καθυστέρησης, θα πάρει κάμποσο. «Κακό σημάδι» λέει ο άντρας δίπλα μου. «Μμμ» κάνω αδιάφορα. Συνεχίζω να γυρίζω τις σελίδες της εφημερίδας αλλά δεν ενδια­ φέρομαι για τα αθλητικά και τώρα έχει κυρίως αγγελίες και κριτικές θεάτρου. Έτσι όπως πάει θα είμαι σπίτι περασμένες επτά: θα πρέπει να φάμε κάτι πρόχειρο αντί για το ψητό κοτόπουλο που σχεδίαζα.