Σε είδα (pocket)

[ 20 ] Η Κέλι ανταπέδωσε το βλέμμα με ένα χαμόγελο. «Πώς ήταν η μέρα σου;» «Καλύτερη τώρα που τελείωσε» είπε η γυναίκα. «Άντε να ’ρθει το Σαββατοκύριακο, ε;» «Δουλεύω. Την Τρίτη σταματάω». Και πάλι, έχω μόνο μια μέρα ρεπό κι ύστερα άλλες έξι απανωτές, σκέφτηκε και αναστέναξε από μέσα της. Η γυναίκα φάνηκε να σοκάρεται. Η Κέλι ανασήκωσε τους ώμους. «Κάποιος πρέπει να το κάνει, έτσι δεν είναι;» «Μάλλον». Καθώς το τρένο έκοψε ταχύτητα για τη στάση Όξ­ φορντ Σέρκους, η γυναίκα πήγε προς την πόρτα. «Ελπίζω να είναι ήσυχη η διαδρομή σου». Γρουσουζιά, σκέφτηκε ηΚέλι. Κοίταξε τορολόι της. Εννιάστάσεις για το Στράτφορντ: να αφήσει τα πράγματά της και να γυρίσει. Να είναι σπίτι στις οκτώ, ίσως οκτώμισι. Πίσω ξανά στις επτά το πρωί. Χασμουρήθηκε δυνατά, χωρίς να μπει στον κόπο να κρύψει το στό­ μα της, και αναρωτήθηκε αν είχε καθόλου φαγητό στο σπίτι. Μοι­ ραζόταν μια μονοκατοικία κοντά στο Έλεφαντ εντ Κασλ με τρεις συγκατοίκους, τα ονόματα των οποίων τα ήξερε μόνο από τις επι­ ταγές για το νοίκι που καρφίτσωναν τακτικά στον πίνακα στον διά­ δρομο, για να εισπραχθούν κάθε μήνα. Ο ιδιοκτήτης που ήθελε να μεγιστοποιήσει το εισόδημά του είχε μετατρέψει το καθιστικό σε υπνοδωμάτιο, αφήνοντας μοναδικό κοινόχρηστο χώρο τη μικρή κουζίνα. Υπήρχε χώρος μόνο για δυο καρέκλες, αλλά οι βάρδιες και οι ασταθείς ώρες των συγκατοίκων της σήμαιναν ότι μπορούσαν να περάσουν μέρες και η Κέλι να μη δει καμία τους. Η γυναίκα στο με­ γαλύτερο δωμάτιο, η Ντον, ήταν νοσοκόμα. Μικρότερη από την Κέλι, αλλά πολύ πιο νοικοκυρά, συχνά άφηνε μια μερίδα για την Κέλι δίπλα στον φούρνο μικροκυμάτων, με ένα από τα φούξια post-