Σε είδα

Σ Ε Ε Ι Δ Α 15 ποιον προέρχεται. Είναι ήδη σκοτεινά, κοιτάζω τα τζάμια και βλέπω μόνο το δικό μου πρόσωπο να μου αντιγυρίζει το βλέμμα· ακόμα πιο χλωμό απ’ ό,τι στην πραγματικότητα και παραμορ- φωμένο από τη βροχή. Βγάζω τα γυαλιά μου και τρίβω τα βα- θουλώματα που αφήνουν στη μύτη μου. Ακούμε τα παράσιτα μιας ανακοίνωσης αλλά είναι τόσο πνιχτή και με βαριά προφο- ρά που δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, κάποιος σηματοδότης που χάλασε ή ένα πτώμα στις γραμμές. Ελπίζω να μην είναι πτώμα. Σκέφτομαι το ποτήρι κρασί και τον Σάιμον να μου τρίβει τα πόδια στον καναπέ, κι ύστερα νιώθω ένοχη που η πρώτη μου σκέψη είναι για τη δική μου βολή, όχι για την απελπισία κάποιας ταλαίπωρης ψυχής που αυτο- κτόνησε. Είμαι σίγουρη όμως ότι δεν είναι πτώμα. Τα πτώματα είναι για το πρωί της Δευτέρας, όχι για το βράδυ της Παρα- σκευής, όταν η δουλειά πλέον απέχει τρεις υπέροχες μέρες. Ακούγεται ένα τρίξιμο και μετά σιωπή. Όποιος κι αν είναι ο λόγος της καθυστέρησης, θα πάρει κάμποσο. «Κακό σημάδι» λέει ο άντρας δίπλα μου. «Μμμ» κάνω αδιάφορα. Συνεχίζω να γυρίζω τις σελίδες της εφημερίδας αλλά δεν ενδιαφέρομαι για τα αθλητικά και τώρα έχει κυρίως αγγελίες και κριτικές θεάτρου. Έτσι όπως πάει θα είμαι σπίτι περασμέ- νες επτά: θα πρέπει να φάμε κάτι πρόχειρο αντί για το ψητό κοτόπουλο που σχεδίαζα. Μέσα στην εβδομάδα μαγειρεύει ο Σάιμον, κι εγώ το βράδυ της Παρασκευής και το Σαββατοκύ- ριακο. Αν του το ζητούσα θα μαγείρευε και τότε, αλλά δεν θα μπορούσα. Δεν θα μπορούσα να μαγειρεύει για εμάς –για τα παιδιά μου– κάθε βράδυ. Ίσως πάρω φαγητό απέξω. Περνάω τις οικονομικές σελίδες και κοιτάζω το σταυρόλεξο, αλλά δεν έχω στιλό μαζί μου. Έτσι διαβάζω τις αγγελίες, με τη