Σε είδα

C L A R E M A C K I N T O S H 14 δεν είναι άσχημο μέρος να δουλεύεις. Παλιά δούλευα μια μέρα την εβδομάδα, έκανα τα λογιστικά τους, ύστερα η υπεύθυνη γραφείου πήρε άδεια μητρότητας και ο Γκρέιαμ μου ζήτησε να καλύψω τη θέση της. Εγώ ήμουν λογίστρια, όχι γραμματέας, αλλά τα λεφτά ήταν αξιοπρεπή και στο μεταξύ είχα χάσει κάναν δυο πελάτες, έτσι άρπαξα την ευκαιρία. Τρία χρόνια μετά, είμαι ακόμη εδώ. Όταν φτάνουμε στον σταθμό Κάναντα Ουότερ, ο κόσμος στο βαγόνι έχει αραιώσει και όσοι στέκονται όρθιοι θέλουν και το κάνουν. Ο άντρας δίπλα μου κάθεται με τα πόδια τόσο ανοιχτά που αναγκάζομαι να μαζέψω τα δικά μου, και όταν σηκώνω το βλέμμα, βλέπω δυο άλλους άντρες να κάνουν το ίδιο. Το κάνουν συνειδητά; Ή είναι κάποια έμφυτη ανάγκη να δείχνουν πιο με- γαλόσωμοι απ’ όλους τους άλλους; Η γυναίκα μπροστά μου μετακινεί τη σακούλα με τα ψώνια της και ακούω τον γνώριμο ήχο ενός μπουκαλιού κρασιού που χτυπάει. Ελπίζω ο Σάιμον να έχει σκεφτεί να βάλει ένα στο ψυγείο · ήταν δύσκολη βδομά- δα και αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να κουλουριαστώ στον καναπέ και να δω τηλεόραση. Λίγες σελίδες παρακάτω στη London Gazette κάποια πρώην φιναλίστ του X Factor διαμαρτύρεται για την «πίεση της διαση- μότητας» και το μεγαλύτερο μέρος της σελίδας καταλαμβάνει μια κουβέντα σχετική με νόμους περί ιδιωτικής ζωής. Διαβάζω χωρίς να αντιλαμβάνομαι τις λέξεις: κοιτάζω τις εικόνες και περ- νάω βιαστικά τους τίτλους ώστε να μη νιώθω τελείως άσχετη. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που διάβασα ολόκληρη εφημερίδα ή κάθισα να δω ειδήσεις από την αρχή ως το τέλος. Πάντα απο- σπασματικά στο Sky News όταν τρώω πρωινό, ή διαβάζω τους τίτλους πάνω από τον ώμο κάποιου καθ’ οδόν για τη δουλειά. Το τρένο σταματάει ανάμεσα στο Σίντεναμ και το Κρίσταλ Πάλας. Ακούω έναν αναστεναγμό όλο αγανάκτηση από κάπου πιο πέρα στο βαγόνι αλλά δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω από