Σε είδα

C L A R E M A C K I N T O S H 32 «Έχει και μαρούλι στο ψυγείο – μπορείς να το φας με σα- λάτα». «Δεν θα γλιτώσεις από τους χοντρούς αστραγάλους σου» πετάει ο Τζάστιν. Η Κέιτι τον χτυπάει στο μπράτσο καθώς εκείνος περνάει πίσω της και ανεβαίνει τρέχοντας δυο δυο τα σκαλιά. «Θα μεγαλώσετε επιτέλους;» Η Κέιτι είναι δεκαεννιά και χωράει άνετα σε ρούχα small, χωρίς ίχνος του παιδικού πάχους που είχε ακόμη πριν από μερικά χρόνια. Και οι αστράγαλοί της είναι μια χαρά. Πάω να την αγκαλιάσω αλλά θυμάμαι τα νύχια της και τη φιλάω τελικά στο μάγουλο. «Συγγνώμη, γλυκιά μου, αλλά είμαι πτώμα. Μια στο τόσο δεν πειράζει να τρώμε απέξω – όλα με μέτρο, σωστά;» «Πώς ήταν η μέρα σου, αγάπη μου;» ρωτάει ο Σάιμον. Με ακολουθεί στο καθιστικό και βουλιάζω στον καναπέ, κλείνοντας τα μάτια μου για μια στιγμή, και αναστενάζω καθώς νιώθω να χαλαρώνω. «Καλή ήταν. Αν εξαιρέσεις ότι ο Γκρέιαμ με έβαλε να κάνω αρχειοθέτηση». «Δεν είναι δουλειά σου αυτό» λέει η Κέιτι. «Ούτε να καθαρίζω την τουαλέτα, αλλά μάντεψε τι με έβαλε να κάνω χθες». «Ουφ. Τι μαλάκας». «Δεν θα έπρεπε να το ανέχεσαι». Ο Σάιμον κάθεται δίπλα μου. «Πρέπει να παραπονεθείς». «Σε ποιον; Δικό του είναι το γραφείο». Ο Γκρέιαμ Χάλοου είναι από εκείνους τους άντρες που φου- σκώνουν το εγώ τους μειώνοντας τους ανθρώπους γύρω τους. Το ξέρω, και δεν με ενοχλεί. Τις περισσότερες φορές. Για να αλλάξω θέμα, παίρνω τη London Gazette από εκεί που την άφησα στο τραπεζάκι. Είναι ακόμη υγρή και σε μερικά σημεία