Σε είδα

C L A R E M A C K I N T O S H 30 τυπα σπίτια σε σειρές των δέκα δώδεκα. Αρκετά είναι κλειστά, με γκρίζα μεταλλικά ρολά, που σημαίνει ότι τα έχει πάρει η τράπεζα· τα γκράφιτι σχηματίζουν κόκκινα και πορτοκαλιά πυ- ροτεχνήματα στις εξώπορτες. Η δική μας σειρά σπιτιών δεν διαφέρει –τρία σπίτια πιο κάτω απ’ το δικό μας είναι ένα που του λείπουν τούβλα και έχει χοντρές σανίδες καρφωμένες στα παράθυρα– και μπορείς να καταλάβεις σε ποια μένουν με ενοί- κιο από τους φραγμένους υπονόμους και τα λερωμένα τούβλα. Τελευταία στη σειρά σπιτιών είναι δυο ιδιόκτητα, το ένα της Μελίσα και του Νιλ, στο πολυπόθητο τέρμα του δρόμου, και το δικό μου, ακριβώς δίπλα. Ο Τζάστιν ψάχνει στο σακίδιό του να βρει τα κλειδιά, και στέ- κομαι για μια στιγμή στο πεζοδρόμιο, δίπλα στο κιγκλίδωμα που περιβάλλει αυτό που αν είμαστε μεγαλόψυχοι μπορούμε να απο- καλέσουμε μπροστινό μας κήπο. Αγριόχορτα ξεμυτίζουν ανάμεσα στα βρεγμένα χαλίκια· το μόνο στολίδι, μια ηλιακή λάμπα που μοιάζει με παλιομοδίτικο φαναράκι, βγάζει μια μουντή κίτρινη λάμψη. Και ο κήπος της Μελίσα έχει χαλίκια, αλλά δεν έχει αγριό- χορτο ούτε για δείγμα, και εκατέρωθεν της εξώπορτάς της υπάρχουν δυο πυξάρια, άψογα κουρεμένα σε σπειροειδές σχήμα. Κάτω από το παράθυρο του καθιστικού τους υπάρχει ένα κομμάτι τούβλα έναν τόνο πιο ανοιχτά από τα υπόλοιπα· εκεί όπου ο Νιλ έτριψε το γκράφιτι που έκανε κάποιος ο οποίος ζει στο νότιο Λονδίνο και παρ’ όλα αυτά είναι ακόμη τόσο στενόμυαλος που έχει αντιρρήσεις για τους μεικτούς γάμους. Κανείς δεν έχει κάνει τον κόπο να κλείσει τις κουρτίνες στο δικό μας καθιστικό και βλέπω την Κέιτι να βάφει τα νύχια της στην τραπεζαρία. Κάποτε επέμενα να καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι · μου άρεσε να μαθαίνω τι είχαν κάνει στο σχολείο. Τις πρώτες μέρες, όταν μετακομίσαμε εδώ, ήταν η μόνη ώρα της μέρας που ένιωθα ότι τα καταφέρναμε χωρίς τον Ματ. Ήμασταν