Σε είδα

3 Τ ο τρένο μου τερματίζει στο Κρίσταλ Πάλας. Αν δεν έκανε τέρμα εκεί, μπορεί να έμενα στη θέση μου, κοιτάζοντας την αγγελία, ελπίζοντας να καταλάβω. Κατεβαίνω τελευταία. Η βροχή έχει κόψει, μόνο ένα ψιλόβροχο πέφτει, αλλά με το που βγαίνω από τον σταθμό του μετρό η εφημερίδα στα χέρια μου γίνεται μούσκεμα, αφήνοντας ίχνη μελανιού στα δάχτυλά μου. Έχει ήδη σκοτεινιάσει, αλλά τα φώτα του δρόμου είναι αναμμένα, και οι νέον πινακίδες πάνω απ’ τα αμέτρητα φαγά- δικα και μαγαζιά με κινητά στον Άνερλεϊ Ρόουντ σημαίνουν ότι μπορώ να δω καθαρά. Κακόγουστα λαμπάκια κρέμονται από τους φανοστάτες, για να τα ανάψει το Σαββατοκύριακο ένας σελέμπριτι τελευταίας διαλογής, αλλά ο καιρός είναι πολύ μα- λακός και επίσης είναι πολύ νωρίς για να αρχίσω να σκέφτομαι τα Χριστούγεννα. Κοιτάζω την αγγελία καθώς βαδίζω προς το σπίτι, αγνoώντας τη βροχή που κάνει τη φράντζα μου να κολλάει στο μέτωπό μου. Ίσως να μην είμαι εγώ. Ίσως να έχω σωσία. Ούτε κατά διάνοια δεν είμαι η προφανής επιλογή για διαφήμιση ροζ τηλεφωνικής γραμμής υψηλής χρέωσης: θα περίμενες να διαλέξουν κάποια πιο νέα, πιο όμορφη. Όχι μια μεσήλικη με δυο μεγάλα παιδιά και λίγα ψωμάκια στη μέση. Παραλίγο να γελάσω δυνατά. Ξέ- ρω ότι υπάρχουν γούστα και γούστα, αλλά εδώ πρόκειται για εξειδικευμένη αγορά.