Σε είδα

Σ Ε Ε Ι Δ Α 19 Η Κέλι πρόσεξε μια γυναίκα με κόκκινο πανωφόρι στην άλλη πλευρά του βαγονιού, που έγνεψε επιδοκιμαστικά για την επίδραση που είχε στα παιδιά. Η Κέλι ανταπέδωσε το βλέμμα με ένα χαμόγελο. «Πώς ήταν η μέρα σου;» «Καλύτερη τώρα που τελείωσε» είπε η γυναίκα. «Άντε να ’ρθει το Σαββατοκύριακο, ε;» «Δουλεύω. Την Τρίτη σταματάω». Και πάλι, έχω μόνο μια μέρα ρεπό κι ύστερα άλλες έξι απανωτές, σκέφτηκε και ανα- στέναξε από μέσα της. Η γυναίκα φάνηκε να σοκάρεται. Η Κέλι ανασήκωσε τους ώμους. «Κάποιος πρέπει να το κάνει, έτσι δεν είναι;» «Μάλλον». Καθώς το τρένο έκοψε ταχύτητα για τη στάση Όξφορντ Σέρκους, η γυναίκα πήγε προς την πόρτα. «Ελπίζω να είναι ήσυχη η διαδρομή σου». Γρουσουζιά, σκέφτηκε η Κέλι. Κοίταξε το ρολόι της. Εννιά στάσεις για το Στράτφορντ: να αφήσει τα πράγματά της και να γυρίσει. Να είναι σπίτι στις οκτώ, ίσως οκτώμισι. Πίσω ξανά στις επτά το πρωί. Χασμουρήθηκε δυνατά, χωρίς να μπει στον κόπο να κρύψει το στόμα της, και αναρωτήθηκε αν είχε καθόλου φαγητό στο σπίτι. Μοιραζόταν μια μονοκατοικία κο- ντά στο Έλεφαντ εντ Κασλ με τρεις συγκατοίκους, τα ονόμα- τα των οποίων τα ήξερε μόνο από τις επιταγές για το νοίκι που καρφίτσωναν τακτικά στον πίνακα στον διάδρομο, για να εισπραχθούν κάθε μήνα. Ο ιδιοκτήτης που ήθελε να μεγιστο- ποιήσει το εισόδημά του είχε μετατρέψει το καθιστικό σε υπνοδωμάτιο, αφήνοντας μοναδικό κοινόχρηστο χώρο τη μικρή κουζίνα. Υπήρχε χώρος μόνο για δυο καρέκλες, αλλά οι βάρ- διες και οι ασταθείς ώρες των συγκατοίκων της σήμαιναν ότι μπορούσαν να περάσουν μέρες και η Κέλι να μη δει καμία τους. Η γυναίκα στο μεγαλύτερο δωμάτιο, η Ντον, ήταν νοσο-