Ρούμελη

Π Α Τ Ρ Ι Κ Λ Η Φ Ε Ρ Μ Ο Ρ 16 ρένιας χάντρας του κομπολογιού, που πέφτει μέσ’ από τα δά­ χτυλα και συγκρατεί έτσι το χέρι, για να μη σηκώσει τη μανσέτα φανερώνοντας την ώρα. Ξέρουν πολύ καλά ότι είναι ακόμη νω­ ρίς για να πλαγιάσουν. Καιροφυλακτεί η πλήξη της συντροφιάς που δεν τη διάλεξες κι είναι πάντα η ίδια. Αν ένα αστείο αξίζει να το κάνεις, τότε αξίζει να το κάνεις συχνά, πιστεύουν κάποιοι, ενώ άλλοι, πιο ιδιότροποι, υποφέρουν από αυτά τα τίποτα της συνειδήσεως. * Ξάφνου, ωστόσο, τα χασμουρητά της βραδινής λεωφόρου σταμάτησαν με το πέρασμα μιας άγριας, μοναχικής, ξένης φι­ γούρας, που κανένας δρόμος και κανένα σπίτι δεν θα έπρεπε ποτέ να την περιορίσει: ενός ανθρώπου τόσο αταίριαστου σε τούτο το πληκτικό περιβάλλον, όσο θα ήταν αταίριαστος ένας λύκος στην καρδιά της Αθήνας. Ένα τραχύ μαύρο καλπάκι ήταν στραβοφορεμένο στο κεφάλι του με το μπλεγμένο μαλλί και τα μουστάκια. Το μαύρο του σταυρωτό γιλέκο από υφαντό γιδό­ μαλλο ήταν χωμένο σ’ ένα μαύρο ζωνάρι, κι από κάτω μια μαύ­ ρη φουστανέλα, χοντροϋφασμένη και με πλατιές δίπλες, άνοιγε άκαμπτη ως τα γόνατα. Μαύρες κάλτσες, από το ίδιο χοντρό ύφασμα κι αυτές, σκέπαζαν τα μακριά του πόδια, όπου φόραγε κείνα τα ελληνικά βουνίσια παπούτσια που στις μύτες γυρνάνε πάνω και προς τα πίσω, όμοια με πλώρη κανό, και καταλήγουν σε μια φαρδιά φούντα που σκεπάζει το μπροστινό μέρος του ποδιού. Οι χοντρές σόλες είχαν καρφιά που τρίβονταν κάτω. Βάδιζε με δρασκελιές καταμεσής στον δρόμο, κοιτώντας ολόισια μπροστά σαν για ν’ αποφύγει τα μολυσματικά σπίτια. Μια μα* Αντί για «τύψεις συνειδήσεως», όπως παίζει εδώ ο Φέρμορ γράφοντας «Inbite of Agenwit» αντί για «Agenbite of Inwit» (ή «Ayenbite of Inwyt»), που πάει να πει «τύψεις συνειδήσεως». (Σ.τ.Μ.)