Ρούμελη

15 1 Οι μαύροι αποδημούντες Η Αλεξανδρούπολη είναι μεγάλη πόλη, όμως οι Αλεξανδρουπο­ λίτες δεν έχουν τίποτα τρομερά αστικό πάνω τους · μάλλον το αντίθετο ισχύει. Οι αθηναίοι δημόσιοι υπάλληλοι βαρυγκομούν όταν διορίζονται εδώ και οι νεαροί αξιωματικοί, αντιμέτωποι με την εξορία της Θράκης, στραβοκοιτάζονται. (Δεν ήταν πάντα έτσι. Στις ιστορίες του φίλου μου του Γιάννη Πελτέκη, που έζη­ σε εδώ τον καιρό της Τουρκοκρατίας ως παιδί, μοιάζει τόσο γεμάτη περιπέτειες και μυστήριο όσο μια πόλη στις Χίλιες και μία νύχτες .) Μου ’χε αρέσει πολύ, ίσως επειδή ήταν η πρώτη μου πόλη στην Ελλάδα ύστερα από απουσία μερικών χρόνων. Όμως καταλάβαινα ότι μια πολύ μακρά παραμονή θα λιγόστευε ίσως τις χάρες της. * Έχει πολλούς απ’ τους περιορισμούς μιας νέας επαρχιακής πόλης, και οι βραδινές ώρες για τους αξιωματικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους κυλάνε με γνωστά ανέκδοτα, χασμουρητά, άλλον έναν καφέ, άλλον έναν χτύπο της κεχριμπα* Πριν από δεκαετίες ή αιώνες, το μόνο αξιοσημείωτο πράγμα εδώ ήταν ένας ερημίτης που ζούσε κάτω από ένα δέντρο. Και ο μεν και το δε έχουν εξαφανιστεί, και μονάχα η τουρκική ονομασία, Δεδέαγατς [δέντρο του παππού – Σ.τ.Μ.], ακούγεται ακόμη μερικές φορές. Η νέα ονομασία δόθηκε προς τιμήν όχι του σπουδαίου γιου του βασιλιά Φίλιππου, αλλά του τσάρου Αλέξανδρου Β΄, που νίκησε τους Τούρκους στα Βαλκάνια.