Ρουθ

Ρ Ο Υ Θ 11 ίσως ο άνθρωπος να μην είχε καμιά διάθεση να τον κοροϊδέ­ ψει, αφού εδώ πράγματι υπάρχουν βουνά, αμέτρητα βουνά, κι όπου δεν υπάρχουν βουνά υπάρχουν λόφοι. Το οροπέδιο όπου είναι χτισμένη η πόλη είναι σχετικά επίπεδο, γιατί κά­ ποτε αποτελούσε μέρος της λίμνης. Φαίνεται ότι πριν από αιώνες οι διαστάσεις των πραγμάτων άλλαζαν αδιάκοπα, αφή­ νοντας κάμποσα αινιγματικά διάκενα μεταξύ τους – όπως ανάμεσα στα βουνά όπως πρέπει να ήταν και τα βουνά όπως είναι τώρα, ή ανάμεσα στη λίμνη όπως ήταν στο παρελθόν και τη λίμνη όπως είναι τώρα. Κάποια στιγμή, την άνοιξη, η πα­ λιά λίμνη θα επιστρέψει. Θ’ ανοίξεις την πόρτα για να κατέβεις στο κελάρι και θα βρεθείς μπροστά σε γαλότσες που επιπλέουν, πρησμένες θαρρείς, με τις σόλες προς τα πάνω, μπροστά σε σανίδια και κουβάδες που κουτουλάνε στο κατώφλι, αφού η σκάλα θα έχει πια βουλιάξει μετά το δεύτερο σκαλί. Η γη θα πλημμυρίσει, το χώμα θα γίνει λάσπη κι ύστερα φερτή ύλη, και το χορτάρι θα καλυφθεί ολότελα από το παγωμένο νερό. Το σπίτι μας βρισκόταν στην άκρη της πόλης, σκαρφαλω­ μένο σ’ ένα μικρό λοφάκι, κι έτσι το νερό που τρύπωνε στο κελάρι μας λίμναζε σε μιαν άκρη, λιγοστό, μαύρο και σκοτει­ νό, με μερικά ισχνά έντομα να επιπλέουν στην επιφάνεια. Στον οπωρώνα σχηματιζόταν ένας στενός νερόλακκος · νερό ολοκάθαρο σαν τον αέρα κάλυπτε το γρασίδι και τα ξερά φύλ­ λα και τα πεσμένα κλαδιά, παντού γύρω του ξερά φύλλα και μουσκεμένο γρασίδι και πεσμένα κλαδιά, και πάνω του, αχνά καθρεφτισμένα σαν εικόνα στην κόρη του ματιού, ο ουρανός, τα σύννεφα, τα δέντρα, τα μετέωρα πρόσωπά μας και τα κρύα μας χέρια. Ο παππούς μου, με το που έφτασε στο τέρμα της διαδρο