Ρου

ΡΟΥ 15 − Είναι το μόνο που έχει καρφωθεί στη μνήμη μου όλα αυτά τα χρόνια. Μια ξεμαλλιασμένη φιγούρα που κουνάει χέρια, ανοιγοκλείνει το στόμα, χωρίς να ακούω τι λέει. Γιατί; Τι πάει να πει γιατί; – Γιατί δεν είπες όχι;… Δεν τη βλέπω πια… από μακριά την ακούω… – Γιατί δεν είπες όχι; Η φωνή δυναμώνει. Η τηλεόραση δυναμώνει. Οι ειδήσεις μεταδίδουν λεπτό προς λεπτό δραματικές εξελίξεις. Άνθρωποι όμηροι σε ένα λεωφορείο εκτός συνόρων. −Ρούλα, χάθηκες για λίγο… Τι σκέφτεσαι; − Σκέφτομαι τη μάνα μου. Ζωντάνεψε μπροστά μου. Θα προτιμούσε, ξέρετε, να μην της είχε συμβεί. Ήμουν τόσο ήσυχη, που δεν κατάλαβε ποια μέρα ξημέρωσε και εγώ ήμουν δεκαπέντε. Μέχρι τότε όλα ήταν μια βαρετή επανά- ληψη. Μέρα νύχτα όλα ήταν στη θέση τους. Ούτε σκόνη δεν περνούσε κάτω από τη μονωτική ταινία… − Μονωτική ταινία; − Τέτοιες βάζαμε κάτω από όλες τις πόρτες. Να κλείνου-