Ρου

18 MAΡΙΑΛΕΝΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ δέψω έτσι εύκολα. Και αναρωτιέμαι πολύ καιρό τώρα… με βασανίζει ένα ερώτημα. Η μάνα της μάνας μου μάνα; − Πώς νιώθεις εδώ που έρχεσαι; − Καλά νιώθω. Εντάξει. Κάπως σταθερά. Εδώ μέσα νιώ- θω σαν να σταματάει ο χρόνος. Σαν να μου δίνεται για πρώ- τη φορά ένα σταθερό σημείο να πατήσω. Περίεργο. Τι θα τα κάνετε όλα αυτά που σας λέω; Δεν βαριέστε; Είναι πολύ περίεργο να μιλάω για μένα. Πέρα από τις φίλες μου, δεν νομίζω ότι είχαν ποτέ αξία αυτά που έλεγα. Η Ρούλα σηκώνεται από τη θέση της και παρατηρεί τη βιβλιοθήκη. − Τα έχετε διαβάσει όλα αυτά; Ουάου! Ποιος είναι αυτός; Όμορφος είναι. Συγγνώμη, γίνομαι αδιάκριτη; − Αδιάκριτη εσύ; − Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός; − Ο γιος μου. − Πολύ ωραίος είναι. Έχετε τόσο μεγάλο γιο; Ζει εδώ κο- ντά; Είναι και αυτός ψυχαναλυτής; − Όχι, δεν είναι. Είναι μηχανικός. Τι με ρωτούσες, λοιπόν; − Πώς αντέχετε; − Εσύ τι φαντάζεσαι; – Τι και αν είναι μικρή η Πελαγίτσα μου, θα την πλάσεις… − Αυτό το ερώτημα συνεχίζει να με βασανίζει. Η μάνα της