Ρ Ω Τ Α Τ Η Σ Κ Ο Ν Η 21 σκέφτηκα, πω, δικέ μου, να ’χες κι εσύ μια τέτοια γυναίκα, ίσα για μια μέρα και μια νύχτα, κι εκείνη ήταν ένα όνειρο και καθώς εγώ προσπερνούσα, το άρωμά της απλωνόταν στον πρωινό νοτισμένο αέρα. Ύστερα πέρασα κάμποση ώρα χαζεύοντας τη βι- τρίνα ενός καταστήματος με είδη καπνιστού, και ο κόσμος ολόκληρος χάθηκε και απόμεινε μόνο η βι- τρίνα μπροστά στην οποία στεκόμουν και κάπνισα όλες τις πίπες που υπήρχαν εκεί μέσα, και φαντά- στηκα τον εαυτό μου σαν μεγάλο συγγραφέα μ’ εκεί- νη τη στιλάτη ιταλική πίπα από ρείκι, με μπαστού- νι στο χέρι, να βγαίνω από μια μαύρη λιμουζίνα, κι εκείνη μαζί μου, τρομερά περήφανη για μένα, η κυρία με τη γυαλιστερή γκρίζα γούνα αλεπούς. Γρά- ψαμε τα ονόματά μας στο βιβλίο των επισκεπτών και μετά ήπιαμε κοκτέιλ και ύστερα χορέψαμε λι- γάκι, και μετά ήπιαμε άλλο ένα κοκτέιλ και απήγ- γειλα λίγους στίχους στα σανσκριτικά, και ο κόσμος ήταν τόσο υπέροχος, γιατί κάθε τόσο με έτρωγε με τα μάτια κι από μια καλλονή, εμένα, τον μεγάλο συγγραφέα, και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να της χαρίσω ένα αυτόγραφο πάνω στον κατάλογο του εστιατορίου, και η νεαρή με τη γυα- λιστερή γούνα γινόταν θηρίο από τη ζήλια. Λος Άντζελες, χάρισέ μου κάτι δικό σου! Λος Άντζελες, έλα σ’ εμένα όπως εγώ ήρθα σ’ εσένα, περπάτησα κάθε δρόμο σου, πόλη όμορφη, σ’ αγά-