J O H N F A N T E 24 ρωτάω ευθύς αμέσως αν είχε κάτι για τον Μπαντίνι. Σ’ εκείνο το ξενοδοχείο όμως, μετά από έξι μήνες δεν χρειαζόταν πια να ρωτάω. Όταν με έβλεπε να πλησιάζω μου έγνεφε με το κεφάλι ένα ναι ή ένα όχι πριν καν τον ρωτήσω: όχι τρία εκατομμύρια φορές, ναι μονάχα μία. Μια μέρα έλαβα ένα υπέροχο γράμμα. Ω, δεν λαμβάνω και λίγα, αυτό όμως ήταν το μόνο υπέροχο γράμμα, και έφτασε νωρίς το πρωί, και κάποιος μου έγραφε πως διάβασε το βιβλίο μου Ο μικρός σκύλος έβαλε τα γέλια (εννοούσε την ιστορία μου Ο μικρός σκύ- λος έβαλε τα γέλια ) και πως του άρεσε. Έγραφε, κύριε Μπαντίνι, αν ήρθα ποτέ σε επαφή με κάποιον ιδιο- φυή λογοτέχνη, αυτός είστε εσείς. Το όνομά του ήταν Λεονάρντο, ήταν ένας ιταλός κριτικός, μόνο που δεν ήταν γνωστός ως τέτοιος, ήταν απλώς ένας άνθρωπος από τη Δυτική Βιρτζίνια, ήταν όμως σπουδαίος και ήταν κριτικός, και ήταν πια νεκρός. Είχε ήδη πεθάνει όταν έστειλα την απάντησή μου στη Δυτική Βιρτζίνια, και η αδερφή του μου επέ- στρεψε την επιστολή μου. Μου έγραψε ένα όμορφο γράμμα, κι εκείνη ήταν επίσης μια καλή κριτικός, λέγοντάς μου ότι ο Λεονάρντο είχε πεθάνει από φυ- ματίωση αλλά ήταν ευτυχής ως το τέλος, και ένα από τα τελευταία πράγματα που έκανε ήταν που κάθισε να μου γράψει για την ιστορία μου Ο μικρός σκύλος έβαλε τα γέλια : ένα όνειρο βγαλμένο από τη