Ροκ σταρ

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 15 πηδάω σαν τον τράγο. Ακόμα βασανιάρα είναι με μένα η μάνα μου, τελειώνει ο χορός και λέει, δεν είμαι σίγουρη, α, καθόλου σίγουρη δεν είμαι εγώ πως είσαι πενηνταφεύγα χρονών και δεν έμεινες δεκατεσσεράμισι για πάντα, δεν με ξεγελάς εμένα. Γατούλα η Σωτηρούλα, μάντισσα. Δεκατεσσεράμισι είναι που γίνομαι ακόμα μερικές φορές. Μπα, στην ΚΝΕ δεν κάθισα. Αρκετές σκοτούρες τους κέρ- ναγα, καλύτερα εδώ, στα βιβλία και τους δίσκους, στο μυαλό σου μέσα μόνο να μένεις, με συμβούλευα. Μέχρι να τους πω χάρηκα πολύ, γεια σας και αέρα στα πανιά σας. Μου. Τα πανιά μου . Αν έπιανε η απόδραση και έμπαινα στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονικάρας. Πρώτη στάση, είχε και αεροδρόμιο, έλεγα, τσουπ! κάνεις και την πας τη Νέα Υόρκη σου. Γι’ αυτό διάβαζα. Επιμελής, φύτουλας, όλους τους είχα ξεγελάσει ο μπαγασάκος, να περάσωπανεπιστήμιο, δήθεν για να ξεστραβωθώ, αλλά την αλήθεια; Για να ξεκουμπιστώ. Την είχαψυλλιαστεί, μικρή ήταν για την ψωροφαντασία και το μεγαλείο μου η Ξανθάρα. Ούτε Cramps, ούτε ζόμπι, ούτε λυκάνθρωποι, ούτε Television. Όχι από εκείνην που έπαιζε Τζον Μπόι Γουόλτον και Μικρό σπίτι στο λιβάδι , εμετός. Από την άλλη «Τηλεόραση». Του Θωμά Βερ- λέν, «I remember how the darkness doubled, I recall lightning struck itself, I was listening to the rain, I was hearing something else». Στο καπάκι, γιατί ήθελα εκτός από Φυγάς με τον Ντέιβιντ Τζένσεν, Αριστοτέλειο, εραστής των δύοηπείρων, προικισμένος σαν Τζον Χολμς, που τον χειροκροτούσα κάθε Παρασκευή στο πορνοσινεμά Όσκαρ, ήθελα να γίνω και ραδιοντιτζέι. Τρομάρα