Ροκ σταρ

14 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ σκέσι. Ταξίδευε συχνά, στο υπουργείο, προϊστάμενος του τμήματος Εμπορίου, παράρτημα Θρακοξάνθης, ενταύθα. Δεν μου χάλαγε τα χατίρια ο Κώστας Ένα, γι’ αυτό και εγώ δεν χαλιέμαι που ο γιος μου, ο Κώστας Δύο, λέει σήμερα, μπαμπά, όλο ιμιτασιόν άκουγες, σιγά τη μουσική, γιατί αν δεν είναι χιπ χοπ, δεν είναι κομπλέ. Του λέω όμως πως τότε μόνο το ρο- κενρόλ έκανε παιχνίδι στη Νέα Υόρκη και την Ξάνθη, και δεν είχα ανάγκη από τίποτ’ άλλο πέρα από δίσκους για να είμαι αλάνι. Όπως αυτός τώρα, που όλα τους, μικρά μεγάλα, πιτσι- κάρουν με WuTang Clan. Δίσκοι για να ονειρεύεται ο μπάρ- μπας σου. Τότε, παλιοασεβή! Και βιβλία σαν του μπαρμπα- Σάλι και μερικών άλλων. Με έλιωναν και η αμερικάνικη μουσική και η λογοτεχνία – τι να με λιώνει; η ΚΝΕ, που γράφονταν όλοι; Δεν ήταν του γούστου μου. Άσε που, αν το μάθαινε η μάνα μου, θα με σκό- τωνε. Παιδί από αστική οικογένεια, δεξιάρες τέρμα ήταν οι δικοί μου. Θεάρα η Σωτηρούλα, μιλάμε συνέχεια στο τηλέφω- νο τώρα που δραπέτευσα από την Ξάνθη και βρήκα την υγειά μου, αλλά τότε δεν το ήξερα πως θα τα καταφέρω. Μόνο ο Πεταλούδας στο Σινέ Άλφα τα κατάφερε. Κι ο κόμης Μοντε- χρήστος στη βιβλιοθήκη. Βέβαια, τώρα που ανεβαίνω στην Παλιά Πόλη, γιορτές Χριστουγέννων, όλο τανγκό τη χορεύω και στα φιλιά την πλακώνω, γιατί της λείπουν οι αγκαλιές, λέει. Μεγάλος, ενενηνταφεύγα είναι ο Κώστας Ένα, άλλον άντρα να την αγγίξει δεν την αφήνει τη μάνα μου τη γλεντζού. Μόνο εγώ επιτρέπεται να τη χορεύω τανγκό. Τι να τη χορεύω; Πόνγκο, όπως τότε μικρός; Κι αναρωτιόταν τι με βασανίζει και