Ροκ σταρ

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 13 νοι πανκ. Καρφιά, κονκάρδες και μαλλί κάγκελο, αρματωμέ- νοι. Όχι ψέματα. Τρεις πανκ είχαμε τότε στην Ξάνθη, αν γίνει Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για την εποχή εκείνη, αυτούς πρέπει να επαναφέρουν και εκθέματα να τους βάλουν. Και τα περφεκτάκια τους. Που πίσω από τα μαύρα πέτσινά τους είχαν μαρκάρει με άσπρη μπογιά «Η ζωή είναι κώλος. Αν δεν τη γαμήσεις, σε έχεσε». Ποίηση, όχι αστεία. Ευτυχώς ζούμε, είμαστε όλοι μας καλά σήμερα, ούτε μας πολυέχεσε η ζωή, ούτε μας γάμησε. Τόσο. Αλλά τότε μάλλον την ψιλοφοβόμα- στε τη ζωή. Λίγο. Γιατί τότε δεν ήμασταν καλά, εφηβεία βου- τηγμένη στην γκοθιά και την ντέθλα. Υπερβολή, επομένως, να πω: Τζέι Ντι Σάλιντζερ, με σκότωσες. Πιο πριν. Με έλιωσε ο Catcher/Φύλακας όταν τον διάβασα, έφηβος στην Ξάνθη, αυτό είναι το σωστό. Όλο διάβαζα κι άκουγα ροκενρόλ, το φάρμακο για να μην πεθάνω από τη βαρεμάρα. Υπερβολικά, μόνο ροκενρόλ άκου- γα, Πρώτο Πρόγραμμα, Πετρίδη και Φωνή της Αμερικής, ρα- διόφωνο που οι αναμεταδότες του για τη Μέση Ανατολή βρί- σκονταν λίγα μίλια δίπλα, στο χωριό Μάγγανα. Και ερασιτε- χνικούς σταθμούς. Παλιό, φρέσκο, κλάσικ, γιε γιε, γκόλντις, σάουθερν, γκαραζάκια, προγκρέσιβ, πανκίλα, όλα τα άλεθα. Καμιά φορά έπιανα και σταθμούς από το μεσαίο υπερπέραν. Βελιγράδι, Ρώμη, Ταγγέρη. Αγόραζα δίσκους από το Ντο-Ρε- Μι του κυρίου Κερασίδη και από το Σολ του κυρίου Καμπά. Δύο δισκάδικα μόνο, εκτός από τρεις πανκ, είχε η Ξάνθη, ευτυχώς όμως που μου αγόραζε τους δίσκους που του παράγ- γελνα και μου έφερνε από την Αθήνα ο μπαμπάρας μου. Πε-