Ροκ σταρ

12 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ διάολο. Κι αυτοί και η ζωή μου, ώρα Ελλάδας τα διάολια και τα νεύρα μου. Και στο τζαστ ακριβώς, όταν οι δυο αποστάσεις, ο μικρός και ο μεγάλος δείκτης γίνονταν ένα, βαρούσαν υπεν- θύμιση οι κουδούνες. Μην και δεν πάρουμε χαμπάρι πως ο χρόνος τρέχει. Αλλά εγώ, που τον μετρούσα τον χρόνο πώς και πώς για αναχώρηση και τιγκανά, έλεγα πως ο χρόνος σ’ αυτή την πόλη δεν τσουλάει με τίποτα. Την καταδίκη μου! Θα έμενα εκεί στριμωγμένος για πάντα. Έτσι μου έμοιαζε η ζωή. Δεν κυλούσε με τίποτα ο άτιμος ο χρόνος. Πλήξη. Και σχολείο. Είκοσι έξι ντοκτορά έχω εγώ στον Σάλιντζερ, ως και τις προάλλες που άκουσα στο ράδιο να λένε πως έρχεται ο Ίγκι Ποπ στην Αθήνα, νότια εδώ, ζεστά, καλοκαίρι, όχι Ξανθιώτικος Παγετώνας 1978, πάλι τον θυμήθηκα. Αφού, όπως ο Χόλντεν Κώλφηλντ, έτσι κι ο βασιλιάς Ιγκουάνα είπε κάποτε πως γι’ αυτό έγραψαν οι Stooges το «No Fun», γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από πληκτικούς κάλπηδες. Ιμιτασιόν μουσικούς και τραγούδια για τον που…, άντε μην παρεκτραπώ. Με σκότωσε το «Καθόλου κέφι, μωρό μου, καμία ευχαρίστηση» όταν το έβαλε ο ντι τζέι Λάσκαρης Κοτόρνος στην παμπ Γκουέρνικα, που χόρευα τα σαββατόβραδα. «Freaked out for another day, feelin’ that same old way». Λατρεία είχα του Ίγκι, η βίδα μου λάσκαρε όταν τον χόρευα. Μόνος. Ποια να με κοιτάξει; Οι περισσότερες πήγαιναν αλλού για χορό, στην υπόγα της ντίσκο Πήγασος, Ντόνα Σάμερ, Γκλόρια Γκέινορ, γκιράπ. Εντ μπού- γκι, οι κάργιες. Αλλά εγώ ήμουνα πανκ. Στο μυαλό μου. Όχι σαν τον Γιώρ- γο, τη Βίκυ και τον Γιαννάκη, που ήταν και κανονικά ντυμέ-