Ροκ σταρ

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 23 τον Φειδία και τον Ικτίνο του σχολείου μου στην Ξάνθη, αλλά και του Πένσι της Πενσιλβάνιας, που τον έγραψαν να ξεστρα- βωθεί οι δικοί του τον Κώλφηλντ. Αλλά και τον Καλλικράτη μου μέσα, που βλέπεις απέναντι την Ακρόπολη από τα βάθη της Πατησίων να λάμπει. Φαίνεται η Ακρόπολη από την Πα- τησίων, αν θέλετε να ξέρετε, βλέπεις και την Αίγυπτο με τους φαραώ, όλα δίπλα είναι, άμα ζεις στην καζάνα σου και χτυπή- σεις τρία ουισκάκια. Όμως ούτε μια ροκ φεστιβαλάρα, δικέ μου, για σένα, πα- τέρα των μεγαλύτερων λευκών ροκενρόλερ, τον αρχηγό της φυλής. Μας. Πίτα έγινα εκείνη τη νύχτα στο Au revoir από τη θλίψη μου. Αλλά εκεί την πήρα και την απόφαση. Στο ταξί που με γύρναγε στη Νέα Σμύρνη, σπιτάκι μου, στο Φοιβάκι-Βαγιά- κι. Μου. Πως εγώ θα σε τιμήσω, ρε Σαλιντζεράκο, μεγαλύτερε κάτοχε και άρχοντα που φοράς τα περισσότερα δαχτυλίδια του λογοτεχνικούμουNBA. Αν και ο catcher δεν είναι μπασκετικός όρος. Σωστά να τα μιλάμε. Αυτό το ξέρουν ακόμα και τα δεκα- εξάχρονα, απέναντι από το σπίτι μου στην Ξάνθη, κάθε φορά που ξαναγυρίζω εκεί και τα χαζεύω στην καλαθιέρα του πάρ- κου της Περικλέους να ρίχνουν «προσωπικές». Βολές. Κι ανα- ρωτιέμαι: Καλά είναι αυτά τα παπάκια; Τα νοιάζεται κανένας; Μακάρι. Γιατί εγώ καλά τότε στην Ξάνθη ούτε που ήμουν, αλλά και τώρα, αν δεν το γράψω αυτό το βιβλίο, για να του ανταποδώσω που μου έσωσε τη ζωή ο Σάλιντζερ με τη Σικαλά- ρα του, καλά δεν πρόκειται να γίνω ποτέ. Θα ζω συνεχώς με τα φαντάσματα της εφηβείας μου. Και δεν κάνει. Καθόλου δεν κάνει. Φτάνει. Θέλω να μεγαλώσω.