Ροκ σταρ

22 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ πιο όμορφα χρυσόψαρα. Μόνο αυτοί φιλιόντουσαν και μας έπαιρναν τις πιο σέξι συμμαθήτριες. Ξιπάσματα. Όλοι τους και όλες τους. Ευτυχώς κατάφερα πάλι προχθές να πάω Νέα Υόρκη. Μέ- σω Πατησίων. Έπαιρνα τηλέφωνο και τον Δημήτρη, κι αυτός κάτοικος πέριξ Ακρόπολης είναι από αρχαιοτάτων χρόνων, μπας και ανταμώσουμε. Γιατί ολέ και ναι και εκατό σντρο, τα καταφέραμε να δραπετεύσουμε από την Ξάνθη με το Στίν- γκρεϊ. Να περιπλανηθούμε, να κάνει ο καθένας τα δικά του, ώσπου να ξανακολλήσουμε στην Αθήνα. Αλλά με γείωσε ο μεγαλύτερος γυαλάκιας απουσιολόγος. Σκασίλα μου. Μόνος σκάω σένιος στο μπαρ Au revoir, της Κυψέλης Αθηνών κι όχι της Κυψέλης Ξάνθης, που σας έλεγα ότι είχε εκείνο το παιδί του ιερωμένου τον σταθμό, και πιάνω θέση στο σκαμπό. Κάτω από τη φωτογραφία του Σινάτρα. Προσομοίωση Νέας Υόρκης τέρμα ο θεομπαίχτης, νιώθω πως είμαι πάλι στην πόλη του «αν τα καταφέρω εκεί, θα τα καταφέρω και παντού», αλλά έτσι μια ζωή είμαι εγώ. Ακόμα, καμιά φορά, όταν το πατήσω το κουμπί, ζω μέσα στην κεφάλα μου. Και παραγγέλνω ουίσκι σόδα, όπως το βάζει στη λίστα με τα πιο χιτ ποτά του κόσμου ο Χόλντεν στη Σίκαλη . Λες και είμαι στοΜανχάταν, ο κούκλος. Και πρώτη γουλιά πίνω στην υγειά του μπαρμπα-Σάλιντζερ, χρόνια πολλά, ρε αγόρι, τελικά εντά- ξει, δεν πεθάναμε και δραπέτεψαμε, Αθηνάρα, δικέ μου, μετά από κάτι ωραία χρόνια στη γύρα. Αλλά, ρε Χόλντεν, γιατί τόσο ησυχία εδώ στη Νέα Υόρκη; 1919-2019, ο Χρυσούς Αιών του Τζέι Ντι, ούτε ένα πυροτέχνημα, γαμώ τον Περικλή μου και