Ροκ σταρ

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 21 τσαγάκια τους. Με τη Νάνσι, την κόρη του If I can make it there, I’ll make it anywhere, New York, New York. Μάνα, αναρωτιόμουνα στην Παλιοξάνθη, θα πάω καμιά φορά στ’ αλήθεια κι εγώ Νεοϋορκάρα; Ή μια ζωή, καταραμένος και μπετοναρισμένος, θα στέκω ακούνητος, αντί για τον Χάντσον Ρίβερ να κοζάρω τον ποταμό Κόσυνθο; Ιδού η λοταρία. Θα τράβαγα σωστό λαχνό ή κατάδικος αι- ώνια εκεί; Και μόνο τα χέρια μου θα κουνιόνταν, για να μη νιώθωπως πέθανα στο εντελώς. Και τα αυτιά μου μόνο να μην πεθάνουν, μακάρι, έλεγα, οξεία ακοή να μου περισσέψει του- λάχιστον. Και τα μάτια μου κάπως γερά να μου μείνουν. Πα- ρακαλούσα. Για να διαβάζω τον Catcher και να βάζω την πιο αγαπημένη μου τραγουδάρα, από τη συλλογή «Τα καλύτερα του μικρού ονειροπαρμένου». Που είχε καημό μια φορά να βγει ραντεβού με την Ντέμπι Χάρι, υποδεχτείτε, αγόρια και κορίτσια, την Ξανθούλα με το μαύρο κομπινεζόν. Επόμενο τραγούδι, που για πάρτη της εφτά φορές την ερωτεύεται στο πρόστυχο ο εκφωνητής σας. Αλήθεια. Εφτά ξέρετε-τι άρμεγα με την Blondie στο «Hanging on the Telephone». Ακούτε Ρά- διο Σάλιντζερ. Γιατί τότε, εκειπέρα, ποια να με πάρει εμένανε τηλέφωνο; Ούτε η τύχη, ούτε η μοίρα, ούτε κι εκείνο το κορί- τσι που αγαπούσα, αλλά αντί να βγει ραντεβού με εμένα, οκ, δεν το ζήτησα, αλλά την έβλεπα τη διαπόμπευση, προτίμησε έναν μεγαλύτερο, φοιτητή στο Πολυτεχνείο Ξάνθης. Που το Πολυτεχνείο μας μάρανε. Είχαμε μόνο τρεις πανκ και μόνο δύο δισκάδικα, αδερφούλη μου, αλλά από Πολυτεχνείο σκί- ζαμε. Και γι’ αυτό οι φοιτητές οι από αλλού μάς έκλεβαν τα