Ροκ σταρ

20 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ τικό. Ψάχνω πάντα τη λογοτεχνία, γιατί χωρίς αυτήν πολύ τσίγκινο και ελαφρύ, αβαθές μου μοιάζει το ροκενρόλ. Και τότε, από την Ξάνθη, ήταν που εφηύρα αυτό το αξίωμα. Έλεγα του Δημήτρη, μεγαλύτερου γυαλάκια και απουσιολόγου του κόσμου, αλλά και τέρμα ΤσακΜπέρι άκουγε το αστέρι μου, πως αν ακούμε δίσκους μόνο και δεν διαβάζουμε και τίποτα καλά βιβλία, μπροστά δεν θα πάμε. Και θα μείνουμε εδώ, να παίζουμε ούφο και τέρατα από τον Άρη που έκαναν απόβαση στο σφαιριστήριο Ροτόντα. Κι αυτό ένα τσακ απόσταση απεί- χε από το μεγάλο γαμορολόι της πλατείας, που μετρούσε αδυ- σώπητα τον χρόνο. Και σαν γαμοπρόσκοπος ακόμα στην αγέ- λη Κουκουβάγιες, με σύνθημα «καλοσύνη, σοφία, πράξεις καλές, Κου-κου-βά-γιες», αυτόν τον όρκο δεν τον παρέβην ποτέ. Βουτηγμένος τελώ. Στα βιβλία και τους δίσκους. Μαζί τα δυο τους. Ποτέ σκέτα το ένα ή το άλλο. Μη μας πουν και μαστραπάδες. Έλεγα του Δημήτρη, καλλιεργημένοι φουλάρα θέλω να είμαστε και μια ζωή μέσα στη φάση. Τώρα, βέβαια, το κάνω και επαγγελματικά, κατάφερα να αμείβομαι για την ψωνάρα μου. ΟΜοζ το 1978 ζούσε στοΜάντσεστερ, όπως εγώ στην Ξαν- θάρα. Κι επίσης διάβαζε πολύ, όλο στη βιβλιοθήκη την έβγαζε ο μελαγχολικομούτσουνος ο ροκαμπίλι ο γλαδιόλης. Αργότε- ρα έκανε τους Σμίθαρους και έγραψε το «Ένα φως που δεν σβήνει ποτέ», αλλά μετά η μπάντα διέλυσε. Σήμερα ο δικός μας ζει στο Λος Άντζελες, απέναντι από τη Νάνσι Σινάτρα, και κάθε απόγευμα, όταν δεν έχει περιοδείες ή δεν πάει να ψωνί- σει βίγκαν, μαζί, γράφουν τα μουσικά περιοδικά, πίνουν τα