Ροκ σταρ

16 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ μου. Μετά το «Φεγγάρι στη μαρκίζα» έβαζα την άλλη, την υπε- ρηχητική αλμπουμάρα των Κεφαλές Ομιλούσες. Α, ρε ανθρω- πολόγε, παγκόσμιε γεωγράφε, ΝτέιβιντΜπερν, τον έλιωνα τον «Παράδεισό» σου. Γιατί αυτό ένιωθα πως συμβαίνει στην επαρ- χία μου: «ένα μέρος όπου τίποτα δεν συμβαίνει, αλλά ούτε και συνέβη ποτέ». Εκτός από το ότι εδώ έζησε τα παιδικά του χρό- νια ο Χατζιδάκις, αλλά ποιοςΜάνος τότε, αυτά τα ανακάλυψα αργότερα, που μεγάλωσα. Κάπως. Τότε όμως εφηβεία, τέλη ’70, Α´ Λύκειο, μόνο θλίψη, πλήξη και αντιβιοτικά βιβλία και ροκενρόλ. Κουρσάρα το μυαλό μου, έφευγε, οι δυο αεροτομές μου ήταν αυτά για να σπιντάρω. Και να γνωρίσωόλες τις πόλεις που έδειχναν οι δίσκοι στο εξώφυλλο. Πρώτο ταξίδι, εννοείται, Σαλιντζερικές Πολιτείες Αμερικής. Θα πάωΝέα Υόρκη, έλεγα, σαν δημοσιογραφάρα. Αποστολή εκτός έδρας, να δωαπό κοντά πώς λάμπει στ’ αλήθεια το δικό της «Σκοτάδι στην άκρη της πόλης». Όπως το σόλαραν ο Σπρίνγκστιν με τα αδέρφια της 5ης Οδού κι ο Σάλιντζερ. Κι όχι μόνο τα σκοτάδια στην κεφάλα μου. Ή τα μουσαντένια που έγραφα και έστελνα, του ανταποκριτή σας από τη Θράκη, εφημερίδα Ελληνικός Βορράς . Είχα πάρει τη θέση με τη σπαθάρα μου στον διαγωνισμό που έκανε ο υπεύθυνος της σελίδας «Νεολαία ’78» Λευτέρης Κογκαλίδης, εύκολο, στα φιλολογικά ήμουν ασάκι. Ο άνθρω- πος από αρχαιοτάτων χρόνων άκουγε ροκενρόλ κι εγώ μπορεί να είμαι το αδερφάκι του Χόλντεν Κώλφηντ, έστειλα και κα- πάρωσα την μπίζνα. Εντάξει, το τελευταίο δεν το κότσαρα στο βιογραφικό μου, πως δηλαδή μπορεί να ήμουνα ο Ντι Μπι του Χόλντεν, είχα εκπαιδευτεί να κρύβω λόγια. Και κάθε εβδομά-