Ροβινσόνας Κρούσος

ΡΟΒΙΝΣΟΝΑΣ ΚΡΟΥΣΟΣ | 13 στρατό, όπου και σκοτώθηκε. Και παρόλο που δεν θα σταμα- τούσε να προσεύχεται για μένα, εντούτοις θα τολμούσε να μου πει ότι, αν έκανα το ανόητο αυτό βήμα, ο Θεός δεν θα με ευλο- γούσε και θα είχα αργότερα την ευκαιρία να αναλογιστώ ότι αγνόησα τη συμβουλή του όταν δεν θα υπήρχε κανείς να βοη- θήσει στην ανάκαμψή μου. Στο τελευταίο αυτό μέρος της ομιλίας του –η οποία ήταν πραγ- ματικά προφητική, αν και υποθέτω ότι ο πατέρας μου δεν το γνώριζε αυτό– παρατήρησα ότι τα δάκρυα έτρεχαν άφθονα στο πρόσωπό του, ειδικά όταν μίλησε για τον αδελφό μου που είχε σκοτωθεί, και πως όταν μίλησε για το ότι θα είχα την ευκαιρία να μετανιώσω χωρίς να υπάρχει κανείς να με βοηθήσει, συγκι- νήθηκε τόσο πολύ ώστε διέκοψε την ομιλία και μου είπε ότι τα συναισθήματα τον είχαν πλημμυρίσει τόσο πολύ που δεν μπο- ρούσε να μου πει περισσότερα. Αυτή η συζήτηση με επηρέασε ειλικρινά –και, πραγματικά, ποιος θα μπορούσε να μην επηρεαστεί;–, έτσι αποφάσισα να μη σκέφτομαι πλέον να πάω στο εξωτερικό, αλλά να εγκατα- σταθώ στο σπίτι σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα μου. Όμως, αλίμονο, σε λίγες μέρες ξεθώριασαν όλα, και με λίγα λόγια, για να αποτρέψω τον πατέρα μου να επιμείνει περισσότερο, σε λίγες εβδομάδες αποφάσισα να φύγω μακριά του. Ωστόσο δεν ενήρ- γησα τόσο βιαστικά όσο με ώθησε η πρώτη θέρμη της απόφασής μου, αλλά αντίθετα έπιασα τη μητέρα μου σε μια στιγμή που μου φάνηκε λίγο πιο ευχάριστη από το συνηθισμένο και της είπα ότι οι σκέψεις μου ήταν τόσο απόλυτα προσηλωμένες στο να δω τον κόσμο που δεν θα μπορούσα ποτέ να κατασταλάξω σε τίποτα με αρκετή αποφασιστικότητα για να το ολοκληρώσω, κι ότι ο πατέρας μου θα ήταν καλύτερα να μου δώσει τη συγκα- τάθεσή του παρά να με αναγκάσει να φύγω χωρίς αυτήν · ότι ήμουν πλέον δεκαοχτώ χρονών, δηλαδή πολύ αργά για να γίνω μαθητευόμενος σε κάποιο επάγγελμα ή βοηθός σε κανέναν