Ροβινσόνας Κρούσος

ΡΟΒΙΝΣΟΝΑΣ ΚΡΟΥΣΟΣ | 25 σου ούτε για χίλιες λίρες». Αυτό ήταν πράγματι, όπως είπα, το ξέσπασμά του, γιατί ήταν ακόμη ταραγμένος από το αίσθημα της απώλειας, και τα συναισθήματά του τον ώθησαν να προχω- ρήσει πιο πέρα απ’ όσο θα του επιτρεπόταν. Ωστόσο στη συνέ- χεια μου μίλησε πολύ σοβαρά, προτρέποντάς με να γυρίσω στον πατέρα μου και να μην προκαλέσω τη Θεία Πρόνοια για την καταστροφή μου, λέγοντάς μου ότι τότε μπορεί να δω το θεατό χέρι του Ουρανού να στρέφεται εναντίον μου. «Νεαρέ μου» είπε, «να είσαι σίγουρος ότι αν δεν γυρίσεις, όπου κι αν πας δεν θα συναντήσεις τίποτε άλλο παρά μόνο καταστροφές κι απογοη- τεύσεις, μέχρι να εκπληρωθούν τα λόγια του πατέρα σου». Χωρίσαμε αμέσως μετά, γιατί δεν του απάντησα και δεν τον ξαναείδα, ούτε ήξερα πού πήγε. Όσο για μένα, έχοντας κάποια χρήματα στην τσέπη μου, ταξίδεψα στο Λονδίνο διά ξηράς και εκεί, καθώς και στον δρόμο, πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου ποια πορεία ζωής θα ακολουθούσα κι αν θα πήγαινα στο σπίτι ή στη θάλασσα. Όσο για την επιστροφή στο σπίτι μου, η ντροπή εναντιωνόταν στις καλύτερες παρορμήσεις της σκέψης μου. Αναλογίστηκα αμέσως πόσο θα με κορόιδευαν οι γείτονες κι ότι θα ντρεπόμουν να δω όχι μόνο τον πατέρα μου και τη μητέρα μου μα και όλους τους άλλους. Κι από τότε έχω παρατηρήσει συχνά πόσο ασυνε- πής και παράλογη είναι η κοινή ιδιοσυγκρασία της ανθρωπό- τητας, ιδιαίτερα των νέων, για να εναντιώνεται στη λογική που σε τέτοιες περιπτώσεις θα έπρεπε να την καθοδηγεί: δηλαδή ότι δεν ντρέπονται να αμαρτάνουν, αλλά ντρέπονται να μετανοούν · δεν ντρέπονται για την πράξη για την οποία δικαίως θα έπρεπε να θεωρούνται ανόητοι, αλλά ντρέπονται για την επιστροφή, που μόνη αυτή μπορεί να τους κάνει να θεωρηθούν συνετοί. Ωστόσο παρέμεινα για ένα χρονικό διάστημα σε αυτή την κατάσταση της ζωής, αβέβαιος για το τι μέτρα θα έπαιρνα και ποια πορεία ζωής θα ακολουθούσα. Συνέχισα να νιώθω μια