Ροβινσόνας Κρούσος

ΡΟΒΙΝΣΟΝΑΣ ΚΡΟΥΣΟΣ | 23 βλέπαμε (όταν η λέμβος μας σκαρφάλωνε στο κύμα και φαινό- ταν η στεριά) πολλούς ανθρώπους να τρέχουν στην παραλία για να μας βοηθήσουν όταν θα πλησιάζαμε. Όμως η πορεία μας προς τη στεριά ήταν αργή και δεν μπορέσαμε να την προσεγ- γίσουμε παρά μόνο στο σημείο όπου, αφού περάσαμε τον φάρο στο Γουίντερτον, η ακτή εκτείνεται πλέον δυτικά προς το Κρόμερ και η στεριά έσπαζε λίγο τη βία του ανέμου. Εδώ στρίψαμε και με μεγάλη δυσκολία βγήκαμε όλοι σώοι στη στεριά, ενώ στη συνέχεια πήγαμε με τα πόδια μέχρι το Γιάρμουθ, όπου, άτυχοι όπως ήμασταν, μας φέρθηκαν με μεγάλη ανθρωπιά, τόσο οι αξιωματούχοι της πόλης, οι οποίοι μας παραχώρησαν καλά καταλύματα, όσο και κάποιοι συγκεκριμένοι έμποροι και πλοι- οκτήτες, και μας έδωσαν χρήματα αρκετά για να επιστρέψουμε είτε στο Λονδίνο είτε στο Χαλ, ανάλογα με την προτίμησή μας. Αν είχα τώρα τη λογική να επιστρέψω στο Χαλ και να πάω στο σπίτι μου, θα ήμουν ευτυχισμένος, και ο πατέρας μου, όπως στην παραβολή του ευλογημένου Σωτήρα μας, θα έσφαζε τον μόσχο τον σιτευτό για μένα – γιατί αφότου έμαθε ότι το πλοίο με το οποίο έφυγα ναυάγησε στη ράδα του Γιάρμουθ, πέρασε πολύς καιρός μέχρι να πληροφορηθεί με βεβαιότητα ότι δεν είχα πνιγεί. Όμως η κακή μου μοίρα με έσπρωχνε τώρα με ένα πείσμα που τίποτα δεν μπορούσε να του αντισταθεί, και παρόλο που άκουσα πολλές φορές ηχηρές εκκλήσεις από τη λογική μου και την πιο ψύχραιμη κρίση μου να γυρίσω στο σπίτι μου, εντούτοις δεν είχα τη δύναμη να το κάνω. Δεν ξέρω πώς να το ονομάσω αυτό, ούτε θα υποστηρίξω ότι πρόκειται για μια μυστική από- φαση που υπερισχύει κάθε άλλης και μας ωθεί να γίνουμε όρ- γανα της ίδιας μας της καταστροφής ακόμα κι αν αυτή βρίσκε- ται μπροστά μας και ορμάμε πάνω της με τα μάτια ανοιχτά. Σίγουρα, τίποτε άλλο εκτός από κάποια τέτοια διατεταγμένη αναπόφευκτη δυστυχία από την οποία ήταν αδύνατο να ξεφύγω