Ροβινσόνας Κρούσος

22 | ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΦΟΕ ξει το πλοίο μέχρι να φτάσουμε σε κάποιο λιμάνι, κι έτσι ο πλοίαρχος συνέχισε να ρίχνει κανονιές καλώντας σε βοήθεια. Τότε ένα ελαφρύ πλοίο ακριβώς μπροστά μας που άντεχε τόλ- μησε να στείλει μια λέμβο για να μας βοηθήσει. Η λέμβος πλη- σίασε κοντά μας με τρομερό κίνδυνο, αλλά ήταν αδύνατο να επιβιβαστούμε ή να πλευρίσει η βάρκα στο πλοίο μας, ώσπου τελικά, ενώ οι άντρες κωπηλατούσαν με όλη τους τη δύναμη ρισκάροντας τη ζωή τους για να σώσουν τη δική μας, οι δικοί μας τους έριξαν από την πρύμνη ένα σχοινί με μια σημαδούρα και στη συνέχεια ξετύλιξαν πολύ από αυτό, και εκείνοι, μετά από πολύ κόπο και κίνδυνο, το έπιασαν και τους τραβήξαμε κάτω από την πρύμνη μας και μπήκαμε όλοι στη βάρκα τους. Δεν είχε κανένα νόημα ούτε γι’ αυτούς ούτε για μας να προσπα- θήσουμε να φτάσουμε στο δικό τους πλοίο, έτσι συμφώνησαν όλοι να αφήσουμε τη λέμβο να παρασυρθεί και να τη στρίβου- με όσο μπορούσαμε προς την ακτή. Και ο καπετάνιος μας τους υποσχέθηκε ότι αν η βάρκα κομματιαζόταν στην ακτή, θα απο- ζημίωνε τον καπετάνιο τους. Έτσι, εν μέρει κωπηλατώντας και εν μέρει παρασυρμένοι από τα κύματα, η λέμβος μας απομα- κρύνθηκε προς τον βορρά, πλησιάζοντας βαθμιαία στην ακτή και φτάνοντας σχεδόν μέχρι το Γουίντερτον Νες. Δεν είχαμε εγκαταλείψει το πλοίο πολύ περισσότερο από ένα τέταρτο της ώρας όταν το είδαμε να βυθίζεται και τότε για πρώ- τη φορά κατάλαβα τι σημαίνει πλοίο που φουντάρει στη θάλασ- σα. Πρέπει να παραδεχτώ ότι με δυσκολία σήκωσα το βλέμμα μου να κοιτάξω όταν οι ναύτες μού είπαν ότι βυθίζεται, γιατί από τη στιγμή που μάλλον με έβαλαν στη βάρκα παρά μπήκα μέσα μόνος μου, η καρδιά μου ήταν, θα λέγαμε, μέσα μου πεθαμένη, εν μέρει από τον τρόμο, εν μέρει από την αγωνία και τις σκέψεις για το τι είχα ακόμη μπροστά μου. Όσο ήμασταν σε αυτή την κατάσταση, με τους άντρες να κωπηλατούν ακόμη για να φέρουν τη βάρκα κοντά στην ακτή,