Ροβινσόνας Κρούσος

ΡΟΒΙΝΣΟΝΑΣ ΚΡΟΥΣΟΣ | 21 σημείο που οι ναύτες κάθε τόσο φώναζαν ότι θα φουντάρει. Από μια άποψη ήταν ευτύχημα για μένα ότι δεν ήξερα τι εννοούσαν με τη λέξη «φουντάρει» μέχρι που ρώτησα. Ωστόσο η καταιγίδα ήταν τόσο σφοδρή που είδα κάτι που δεν βλέπει κανείς συχνά, τον πλοίαρχο, τον λοστρόμο και μερικούς άλλους πιο λογικούς από τους υπόλοιπους να προσεύχονται περιμένοντας ότι από στιγμή σε στιγμή το πλοίο θα βουλιάξει. Στη μέση της νύχτας, μαζί με όλα τα άλλα δεινά μας, ένας από τους άντρες που είχαν κατέβει κάτω για να δουν πώς είναι η κατάσταση φώναξε ότι έχουμε διαρροή, κι ένας άλλος είπε ότι το νερό στο αμπάρι ήταν στα τέσσερα πόδια. Τότε τους κάλεσαν όλους στην αντλία. Μό- λις άκουσα αυτή τη λέξη, μου φάνηκε ότι η καρδιά μου σταμά- τησε κι έγειρα προς τα πίσω στο κρεβάτι που καθόμουν μέσα στην καμπίνα. Όμως οι άντρες με σήκωσαν και μου είπαν ότι εγώ, που ως τώρα δεν μπορούσα να βοηθήσω σε τίποτα, ήμουν ικανός να αντλήσω όσο οποιοσδήποτε άλλος, οπότε σηκώθηκα και πήγα στην αντλία και δούλεψα με όλη μου την ψυχή. Ενώ συνέβαινε αυτό, ο πλοίαρχος, βλέποντας να μας πλησιάζουν μερικά ελαφρά καρβουνιάρικα, τα οποία, μη μπορώντας να αντέξουν την καταιγίδα, αναγκάστηκαν να λύσουν τις άγκυρες και να φύγουν στη θάλασσα, διέταξε να ρίξουμε με ένα κανόνι ως σήμα κινδύνου. Εγώ, που δεν ήξερα τι γινόταν, νόμιζα ότι το πλοίο είχε κοπεί ή ότι είχε συμβεί κάτι φοβερό. Με λίγα λόγια, ξαφνιάστηκα τόσο πολύ που έπεσα κάτω λιπόθυμος. Καθώς εκείνη την ώρα ο καθένας είχε να σκεφτεί τη ζωή του, κανείς δεν ασχολήθηκε μ’ εμένα ή το τι μου συνέβη. Απλώς ένας άλλος άντρας ήρθε στην αντλία και σπρώχνοντάς με στην άκρη με το πόδι του, με άφησε να κείτομαι εκεί νομίζοντας ότι ήμουν πε- θαμένος. Πέρασε πολλή ώρα μέχρι να συνέλθω. Συνεχίσαμε να δουλεύουμε, αλλά το νερό ανέβαινε στο αμπά- ρι και ήταν φανερό ότι το πλοίο θα βυθιζόταν. Και παρόλο που η καταιγίδα άρχισε να υποχωρεί λίγο, δεν ήταν δυνατό να αντέ-