Ροβινσόνας Κρούσος

ΡΟΒΙΝΣΟΝΑΣ ΚΡΟΥΣΟΣ | 19 και να ασφαλίσουν γερά τα πάντα, ώστε το πλοίο να μην κινδυ- νεύει. Μέχρι το μεσημέρι η θάλασσα φουρτούνιασε πολύ και η πλώρη μας βυθιζόταν στο νερό και κάμποσα κύματα όρμησαν στο κατάστρωμα και μια δυο φορές νομίσαμε ότι η άγκυρα ξεσέρνει στον βυθό, οπότε ο πλοίαρχος διέταξε να ρίξουν τη μεγάλη εφεδρική άγκυρα κι έτσι είχαμε δύο άγκυρες μπροστά, με τα παλαμάρια αμολημένα τελείως. Στο μεταξύ η καταιγίδα είχε γίνει πραγματικά τρομερή κι άρχιζα τώρα να βλέπω τρόμο και κατάπληξη ακόμα και στα πρόσωπα των ίδιων των ναυτικών. Ο πλοίαρχος, στην προσπά- θειά του να προστατεύσει το πλοίο, ήταν σε συνεχή επιφυλακή, αλλά καθώς μπαινόβγαινε στην καμπίνα του δίπλα μου, τον άκουσα να μονολογεί σιγανά αρκετές φορές: «Κύριε, ελέησέ μας! Θα χαθούμε όλοι! Θα πνιγούμε όλοι!» και τα παρόμοια. Στη διάρκεια αυτής της πρώτης αναταραχής ήμουν σαν απο- βλακωμένος, κειτόμουν ακίνητος στην καμπίνα μου, η οποία βρισκόταν στο κατάστρωμα, και δεν μπορώ να περιγράψω την ψυχική μου διάθεση: δεν θα μπορούσα να επανέλθω στην πρώ- τη μου μετάνοια, την οποία τόσο προφανώς είχα ποδοπατήσει αφού κατάφερα να ατσαλώσω τον εαυτό μου απέναντί της. Νό- μιζα ότι η πίκρα του θανάτου είχε περάσει κι ότι αυτή η καται- γίδα δεν θα έμοιαζε με την πρώτη. Όμως όταν ο ίδιος ο πλοίαρ- χος πέρασε από δίπλα μου, όπως είπα μόλις, και είπε ότι θα χαθούμε άπαντες, φοβήθηκα τρομερά. Σηκώθηκα και κοίταξα έξω από την καμπίνα μου, αλλά τέτοιο φοβερό θέαμα δεν είχα ξαναδεί: τα κύματα ήταν βουνά κι έπεφταν πάνω μας κάθε τρία τέσσερα λεπτά. Όταν μπόρεσα να κοιτάξω γύρω μου, δεν έβλε- πα τίποτε άλλο εκτός από καταστροφή. Είδαμε ότι δύο πλοία που έπλεαν κοντά μας είχαν κόψει τα κατάρτια τους από τη βάση καθώς ήταν βαριά φορτωμένα, ενώ οι άντρες μας φώνα- ξαν ότι ένα πλοίο που ήταν αγκυροβολημένο περίπου ένα μίλι μπροστά μας είχε ναυαγήσει. Άλλα δύο πλοία έχασαν τις άγκυ-