Ροβινσόνας Κρούσος

16 | ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΦΟΕ νούσα τις συμβουλές και παρέβαινα το καθήκον μου απέναντι στον Θεό και τον πατέρα μου. Όλο αυτό το διάστημα η καταιγίδα δυνάμωνε και η θάλασ- σα φούσκωνε πάρα πολύ, αν και δεν πλησίαζε όσα έχω δει πολλές φορές από τότε –ούτε όσα είδα λίγες μέρες αργότερα–, αλλά ήταν αρκετό για να με επηρεάσει αφού δεν ήμουν παρά ένας αρχάριος ναυτικός και δεν είχα γνωρίσει ποτέ κάτι τέτοιο. Περίμενα ότι κάθε κύμα θα μας καταπιεί κι ότι κάθε φορά που το πλοίο έπεφτε, όπως νόμιζα, μέσα στο κοίλωμα των κυμάτων, δεν θα ξαναβγεί ποτέ. Μέσα σ’ αυτή την αγωνία του μυαλού μου, πήρα πολλούς όρκους και αποφάσεις ότι, αν ο Θεός ήθελε να μου χαρίσει τη ζωή σ’ αυτό το μοναδικό ταξίδι, αν ποτέ ξαναπατούσα το πόδι μου στη στεριά, θα πήγαινα κατευ- θείαν στο σπίτι του πατέρα μου και δεν θα έμπαινα ποτέ ξανά σε πλοίο όσο ζούσα, ότι θα ακολουθούσα τη συμβουλή του και δεν θα έπεφτα ποτέ ξανά σε τέτοια δυστυχία όπως αυτή. Τώρα έβλεπα ξεκάθαρα την καλοσύνη του στα σχόλια σχετικά με τη μέση κατάσταση της ζωής, πόσο εύκολα, πόσο άνετα είχε ζή- σει όλες του τις μέρες, χωρίς ποτέ να εκτεθεί σε τρικυμίες στη θάλασσα ή σε προβλήματα στη στεριά, οπότε αποφάσισα ότι θα γύριζα, σαν γνήσιος μετανοημένος άσωτος υιός, στο σπίτι του πατέρα μου. Αυτές οι σοφές και νηφάλιες σκέψεις συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια της καταιγίδας αλλά και για αρκετή ώρα μετά. Όμως την επόμενη μέρα ο άνεμος είχε κοπάσει και η θάλασσα ήταν πιο ήρεμη, τόσο που άρχισα να την αντέχω λίγο. Ωστόσο ήμουν πολύ βαρύθυμος όλη εκείνη τη μέρα και είχα επίσης λίγη ναυ- τία ακόμη, αλλά προς τη νύχτα ο καιρός καθάρισε, ο άνεμος κόπασε εντελώς και ακολούθησε ένα εξαιρετικά γοητευτικό βράδυ. Ο ήλιος έδυσε σε έναν εντελώς καθαρό ουρανό και ανέτειλε στον ίδιο ουρανό το επόμενο πρωί και καθώς είχε λίγο ή καθόλου άνεμο και η θάλασσα ήταν ήρεμη, με τον ήλιο να