Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

15 γορα τρέχει άμα πάρει φόρα –τώρα βέβαια δεν ξέρω ποιος θα φταίει για τη μεγάλη ταχύτητα, το φορτηγό ή ο γιος της μαμάς μου– και μετά, αριβεντέρτσι κόσμε! Έπεσα κάτω στο πάτωμα μπροστά της κι έκανα τάχα πως είχα λιποθυμήσει. Υπογλυκαιμία το λένε αυτό, το πα- θαίνεις και παραλύει το κορμί σου, δεν μπορείς να κουνή- σεις ούτε το δαχτυλάκι επειδή δεν έχεις στάλα ενέργεια μέσα σου, ούτε να σκεφτείς δεν μπορείς άμα σε πιάσει αυτή η υπογλυκαιμία, μόνο σοκολάτες και πράγματα με ζάχαρη έχεις στο μυαλό σου. Η μαμά μ’ άφησε ένα τέταρ- το ξαπλωμένο εκεί, κατάχαμα. Τελικά με λυπήθηκε και με σήκωσε, πριν πάψω ν’ ανασαίνω. Κι όλα αυτά για ένα κομματάκι σοκολάτα! Κοίταξα το ρολόι. ΟΌσκαρ κι εγώ είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε στις δέκα και μισή να πάμε για ψώνια, δε μου ’μενε πολύς χρόνος. Θα πηγαίναμε στο Κάρσταντ, στη Χέρμανπλατς – και με την ευκαιρία, θα περνούσαμε κι από την κυρία Ντάλινγκ, στον πάγκο με τα αλλαντικά. Το φα- γητό, σκέφτηκα, μπορούσε να περιμένει ως τότε. Η κυρία Ντάλινγκ πάντα μας κερνάει κάποιο νόστιμο λουκανικάκι όταν πηγαίνουμε να τη δούμε. Το ψυγείο μας είναι πολύ άδειο τώρα τελευταία, γιατί οι έγκυες γυναίκες πεινάνε συνέχεια κι όλο κάτι ανοίγουν και τσιμπάνε, κι ας λέει η μαμά ότι εγώ τρώω περισσότερο απ’ όσο εκείνη και το μωρό μαζί, δεν είναι έτσι· προχτές, ας πούμε, με κατηγό- ρησε ότι εγώ έφαγα τα κρεμμυδάκια τουρσί που είχε στο ψυγείο, ενώ εγώ ούτε που τα είχα αγγίξει, κι έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνω γιατί κάνει έτσι για τα κρεμμυδάκια