Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

13 Κ ανονικά, από το μεγάλο παράθυρο του ρετιρέ μας ψηλά στον πέμπτο βλέπει κανείς όλο το Κρόι- τσμπεργκ. Υπάρχουν κι άλλα παράθυρα, που βλέπουν προς άλλες κατευθύνσεις, ακόμα κι ένα πάνω από τη σκά- λα, στην ταράτσα. Αλλά το παράθυρο που βλέπει το Κρόι­ τσμπεργκ με τις χίλιες και παραπάνω στέγες του είναι το καλύτερο. Παραμονή Χριστουγέννων , σκεφτόμουν. Σήμερα είναι παρα- μονή Χριστουγέννων! Δώρα, δώρα, δώρα! Στεκόμουν από ώρα εδώ πάνω, αλλά τις στέγες του Κρόι­ τσμπεργκ δεν τις έβλεπα. Ήταν περασμένες δέκα, έξω έπρεπε να φέγγει, αλλά στο ζεστό σαλόνι δεν έμπαινε πα- ρά μόνο το θαμπό αδύναμο ημίφως του χειμώνα. Και η αιτία ήταν το χιόνι. Χιόνιζε ασταμάτητα εδώ και μια βδομάδα σχεδόν, μέρα και νύχτα. Στους δρόμους το ’χε στρώσει και ο αέρας στο Βερολίνο ήταν κάτασπρος, λες και χιλιάδες άγγελοι έχυναν χιλιάδες ποτήρια γάλα από τον ουρανό στη γη. Ή λες κι ήταν όλος ο ουρανός μια τε- ράστια γυάλα του μπίνγκο, γεμάτη με δισεκατομμύρια άσπρες μπαλίτσες. Ή λες κι είχε ανοίξει το πάπλωμα της Κυρά-Καλής εκεί ψηλά στη Χώρα των Παραμυθιών, κι έπεφταν τα πούπουλα βροχή. Ή λες και… Όπως κι αν ήταν, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από το θέαμα. Οι άσπρες νιφάδες που στροβιλίζονταν έξω από το παράθυρο ήταν σαν να με υπνώτιζαν.