Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

29 πιάσει και ήθελε να πλέξει σκουφί για τον Μόμσεν. Και η κυρία Κέσλερ είχε απαντήσει ότι, τέλος πάντων, ο Μόμσεν είχε καλή καρδιά, δεν ήταν κακός άνθρωπος, και τώρα που εξαιτίας του χιονιού δεν του ’μενε καθόλου χρόνος να πίνει –να μεθοκοπάει , είπε–, ήταν και πολύ πιο ευγενικός, θα μπο- ρούσε να πει κανείς ότι φερόταν σχεδόν φιλικά, κι έπειτα… Χριστούγεννα ήταν, τέτοιες μέρες τους σκέφτεσαι τους άλλους περισσότερο, για πέστε μου, όμως, πόσους πόντους νομίζετε ότι πρέπει να το πλέξω το σκουφί για να του ’ρχε- ται καλό; «Αν ρωτάς εμένα» είπε η κυρία Ντάλινγκ, όταν μου μί- λησε γι’ αυτή την κουβέντα, «η Κέσλερ έχει τύψεις. Και ξέρεις γιατί έχει τύψεις;» «Σίγουρα… Γιατί;» «Επειδή φερόταν πάντα πολύ άσχημα στον Φίτσκε. Και τώρα θέλει να επανορθώσει. Γι’ αυτό πλέκει το σκουφί κι όχι επειδή είναι Χριστούγεννα». Πάντως, το μπλε σκουφί με τη χοντρή φούντα στην κο- ρυφή εμένα μου άρεσε. Χτύπησα το τζάμι και χαιρέτισα τον Μόμσεν, αλλά δε με άκουσε – ούτε κοιτούσε προς τα πάνω, ώστε να μας δει. «Μπορείς να του ευχηθείς Καλά Χριστούγεννα όταν θα βγούμε έξω» είπε ο Όσκαρ. Και ξεκόλλησε από το τζάμι. «Πάμε;» «Πάμε. Τι θα του πάρεις του Λαρς;» «Δεν ξέρω ακόμη. Κάτι να το φοράει. Θα ψάξω, κάτι καλό θα βρω». Ήξερα ότι έπρεπε να είναι κάτι καλό, ένα δώρο για