Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

26 ναμε πάμπλουτες κιόλας η Ιρίνα κι εγώ. Πρέπει να ρίχνου- με ένα μέρος από τα κέρδη στο μαγαζί, να πληρώνουμε φόρους, ασφάλειες, νοίκι… φοβάμαι ότι θα περάσει και- ρός μέχρι να πατήσουμε γερά στα πόδια μας. Κι ως τότε… καλύτερα να μη μας τύχει καμιά αναποδιά». Ωραία προοπτική! Πήρα λίγα καρύδια, μετά πήρα λίγα ακόμα. Τέλος, πήρα μια γεμάτη χούφτα κι έφυγα. Αν ήταν να χρεοκοπήσουμε και να μείνουμε στον δρόμο, καλύτερα να ήμουν φαγωμένος. Στον δεύτερο βρήκα τον Όσκαρ όρθιο μπροστά στο πα- ράθυρο με τις παλάμες και τη μύτη κολλημένα στο τζάμι, πάνω κάτω όπως ήμουν κι εγώ λίγο πριν στον πέμπτο. Το τζάμι είχε θολώσει εκεί όπου έπεφτε η ανάσα του. Κι εκεί που σκεφτόμουν ότι κι αυτός είχε υπνωτιστεί από τις άσπρες χιονονιφάδες έξω, ο Όσκαρ είπε χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου: «Σήμερα θα το στρώσει άλλους τριάντα πόντους τουλά- χιστον! Το φαντάζεσαι; Τριάντα πόντοι χιόνι σε μία μέρα! Τρομερό! Αν συνεχίσει να χιονίζει έτσι επί εξήντα μέρες, το χιόνι θα φτάσει και θα σκεπάσει και τα δικά σας παρά- θυρα». Έκανα ότι δεν τον άκουσα. Τα μαθηματικά δεν είναι το φόρτε μου· μπορεί ο καθένας να μου πει ό,τι του καπνί- σει, εγώ αδυνατώ να καταλάβω αν είναι σωστό ή λάθος – μέσα στο μυαλό μου δεν υπάρχει ο τομέας που είναι αρ-