Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

22 γουρα δεν ήταν καλό για το μωρό, αφού τα δάκρυα είναι αλμυρά, δηλαδή όποτε κλαίμε βγαίνει το αλάτι από το σώμα μας. Κάθε φορά, λοιπόν, που η μαμά έκλαιγε, το μωρό είχε έλλειψη σε αλάτι – κι αυτό είναι κακό, γιατί χωρίς αλάτι το σώμα μας δε λειτουργεί σωστά. Άρα μπορεί και να γεννηθεί λειψό, να του λείπει, ας πούμε, ένα δάχτυ- λο από το χέρι ή από το πόδι, ένα αυτί, ή κι ολόκληρο πόδι. Κι αν γίνει τέτοιο πράγμα θα φταίω εγώ, που δεν κρατήθηκα κι έκανα τη μαμά να κλάψει για μερικά χρι- στουγεννιάτικα χαζοδώρα. Αν και, βέβαια, εγώ θα το αγα- πάω το μωράκι, είτε έχει ένα αυτί είτε δύο είτε τρία. Καλύτερα να κρατηθώ, λοιπόν. Καλύτερα να φύγω. Και να ηρεμήσω. «Πάω με τον Όσκαρ στο Κάρσταντ» είπα. «Θέλεις να φέρω τίποτα;» «Όχι, ευχαριστώ. Θα τα φέρει όλα ο Σιμόν – μαζί και το δέντρο. Μόλις τηλεφώνησε για να…» Θα κρατιόμουν. Αλλά αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχεί- λισε το ποτήρι. Πρώτα η απογοήτευση με τις τιράντες, τώρα είχε έρθει και το δέντρο αποπάνω. «Μα είχαμε πει ότι θα το παίρναμε μαζί το δέντρο!» «Ναι, αλλά ο Σιμόν βρήκε κάποια σε προσφορά. Και επιπλέον θα ’πρεπε να πάτε το απόγευμα για το δέντρο, αλλά είπαν ότι θα ’χει χιονοθύελλα. Μπορεί λοιπόν και να μη βρίσκατε, επειδή με την κακοκαιρία θα κλείσουν όλοι νωρίτερα». Η μαμά με κοίταζε μ’ εκείνο το μαμαδίστικο βλέμμα, που το μισό λέει ότι θα βάλει τα κλάματα –όχι για μένα,