Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

21 ήθελα ήταν ένα βαλιτσάκι με τα σύνεργα του αστυνομικού. Μέσα είχε χειροπέδες, πιστόλι, φακό και τέτοια. Δυστυχώς, όλα πλαστικά. Ο Σιμόν θα μπορούσε βέβαια να μου τα φέρει όλα αληθινά από τη δουλειά του, όμως αρνιόταν πεισματικά να το κάνει. Δε θέλω να είμαι αχάριστος, αλλά κάτι τέτοια πράγματα με στενοχωρούν. Πας και αποκτάς επιτέλους έναν πατέρα, και μάλιστα αστυνομικό, και σου βγαίνει τσιγκούνης! Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, δη- λαδή, που τον λέω με το όνομά του και όχι μπαμπά. Άσε που έτσι θα μου ’ρθει και πιο εύκολος ο αποχωρισμός, αν ποτέ χρειαστεί να πείσω τη μαμά να τον χωρίσει. Το βαλιτσάκι του αστυνομικού και ένα μικρότερο με σύ- νεργα ντετέκτιβ τα ήθελα για να βρίσκω δακτυλικά αποτυ- πώματα και να ξύνω λεκέδες με αίμα από το πάτωμα, όταν υπήρχαν λεκέδες με αίμα στο πάτωμα. Αν όμως η μαμά είχε πάρει για τον Σιμόν τα μισά απ’ αυτά που ήθελα σε μορφή τιράντας, σίγουρα δεν είχε πάρει τα ίδια και για μένα. Κρίμα, κρίμα, κρίμα! Αν μπορούσα, θα έβαζα τα κλάματα – αλλά από τότε που η μαμά ήταν έγκυος, τα κλάματα δεν ήταν καθόλου απλή δουλειά. Εδώ και κάμποσους μήνες η μαμά έβαζε η ίδια τα κλάματα – με το παραμικρό. Ή και χωρίς το πα- ραμικρό. Ούτε ένα μπουκάλι γάλα δεν μπορούσαμε ν’ ανοίξουμε χωρίς να βουρκώσει, επειδή λυπόταν κάποιο μοσχαράκι, που θα ’μενε το δύστυχο τώρα χωρίς γάλα, αφού του το είχαμε πάρει εμείς, κι ώσπου να το πάρουμε είδηση έκλαιγε με λυγμούς. Ποτάμι τα δάκρυα, σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα ήταν τα μάτια της. Κι αυτό σί-