Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

19 είναι ένα βαρετό και πολύ συνηθισμένο σκέτο πέρασμα, χωρίς νερά και κοχύλια και φύκια. Η μαμά ήταν στο σαλόνι του Σιμόν, καθιστή στον κανα- πέ, και τύλιγε ένα δώρο. Φορούσε μια πολύ φαρδιά εμπρι- μέ μπλούζα, που την άνοιξη θα γινόταν μια χαρά αντίσκηνο. Της την είχε ράψει η Ιρίνα, μαζί με ένα σωρό άλλα πολύ ωραία και πολύ φαρδιά ρούχα, λόγω της κατάστασης. Μέσα στο σαλόνι ήταν αναμμένα μόνο κεράκια, κανένα φως. Θαλπωρή τέλεια. Ημαμά είχε στο τραπεζάκι μπροστά της ένα πιάτο με κομματάκια φρούτο κι ένα μπολ με καρύ- δια. Το τραπεζάκι το ’χε σπρώξει λίγο πιο πέρα από τον καναπέ για να χωράει. Το μωρό θα γεννιόταν αρχές Ιανουα­ ρίου – και η κοιλιά της ήταν πελώρια. Έμοιαζε λες κι είχε καταπιεί ολόκληρη νερόμπαλα. Αυτό είχε και τα καλά του: εδώ και βδομάδες δεν ανέβαινε πια στον πέμπτο ούτε για ύπνο, κοιμόταν κάτω, στου Σιμόν. Γλίτωνε έτσι το πάνω κά- τω στη σκάλα, που ήταν πια πολύ κουραστικό για εκείνη με το μωρό στην κοιλιά. Μέχρι να ’ρθει λοιπόν η νερόμπαλα στον κόσμο, είχα όλο το διαμέρισμα του πέμπτου δικό μου. Και την τηλεόραση δική μου. Και το ψυγείο, που η μαμά φρόντιζε να γεμίζουμε πότε εγώ και πότε ο Σιμόν, για να μπορεί τις νύχτες κρυφά ν’ ανεβαίνει στα νύχια των ποδιών της από την κουραστική σκάλα και να πέφτει με τα μούτρα πάνω στ’ ανυπεράσπιστα κρεμμυδάκια τουρσί. «Για κοίτα, πώς σου φαίνονται;» ρώτησε η μαμά και μου ’δειξε κάτι που χοροπήδησε στα χέρια της. Ήταν το ίδιο όμορφη όπως πάντα και δεν έδειχνε καθόλου χοντρή, μό- νο η κοιλιά της ήταν χοντρή, αλλά η κοιλιά της είχε μέσα