Ρίκο και Όσκαρ: Χριστουγεννιάτικη μαγεία

18 πρωί για να τους βάλω σπόρια – αλλά τις τελευταίες μέρες τα σπόρια δεν τα ’τρωγε κανείς. Φαίνεται πως και τα σπουρ- γίτια το απέφευγαν το χιόνι, σαν εμένα. Αν παραπατούσες εκεί πάνω κι αν ήσουν άτυχος, εύκολα μπορούσες να χάσεις την ισορροπία σου, να περάσεις πάνω από το κάγκελο και να πέσεις, να πέσεις, να πέσεις κάτω. Το μόνο καλό ήταν πως δε θα το καταλάβαινες το πέσιμο, αφού με τόσο κρύο θα ’χες παγώσει πολύ πριν φτάσεις κάτω. Ο Πόρσε μού γύρισε την πλάτη μ’ ένα περιφρονητικό ΓΟΥΦ! και βολεύτηκε ξανά στην πολυθρόνα του χωρίς να μου ρίξει δεύτερη ματιά. Προχώρησα στο διπλανό δωμάτιο κι αποκεί κατέβηκα περνώντας από το ενυδρείο. Το ενυ- δρείο το είχε φτιάξει ο Σιμόν αμέσως μόλις παντρεύτηκε τη μαμά. Το διαμέρισμά του και το διαμέρισμά μας είναι το ένα πάνω από το άλλο, στο τέταρτο και στο πέμπτο πάτωμα. Ο Σιμόν γκρέμισε ένα κομμάτι από το ταβάνι το δικό του, που δεν είναι μόνο το ταβάνι του, αλλά και το πάτωμα το δικό μου και της μαμάς. Και τσακ μπαμ! έτοιμο το πέρα- σμα. Μετά έβαλε εκεί μια πολύ ωραία σκαλίτσα από σκού- ρο ξύλο και τώρα μπορούμε να ανεβοκατεβαίνουμε από το ένα σπίτι στο άλλο χωρίς να κάνουμε τον κύκλο από τον διάδρομο και τη σκάλα της πολυκατοικίας. Κι επειδή το ταβάνι του Σιμόν είναι πολύ όμορφα ζωγραφισμένο με ψά- ρια και κύματα και θαλάσσια φυτά, το πέρασμα εγώ το λέω ενυδρείο. Το λέω έτσι, γιατί όταν τ’ ακούς φαντάζεσαι κάτι πολύ σπέσιαλ. Οι Κέσλερ, ας πούμε, που μένουν στο πρώτο και στο δεύτερο πάτωμα, έχουν ένα τέτοιο πέρασμα. Το ’χουν πολύ περισσότερο καιρό από μας. Αλλά το δικό τους