Postmortem

P A T R I C I A C O R N W E L L 16 τικά. «Σας παρακαλώ. Δεν θέλω να τη βλέπουν έτσι. Δεν θέλω να τη βλέπουν σ’ αυτή την κατάσταση. Σας παρακαλώ». «Πρέπει να την εξετάσουμε, κύριε Πίτερσεν» του είπα ευγε­ νικά. Εκείνος χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι σε ένα ξαφνικό ξέσπασμα οργής. «Το ξέρω!» Το βλέμμα του ήταν φρενιασμένο. «Αλλά όχι όλοι, αστυνομία, οι πάντες!» Η φωνή του έτρεμε. «Ξέρω τι γίνε­ ται! Παντού δημοσιογράφοι και ένα τσούρμο άλλοι. Δεν θέλω ο κάθε μαλάκας να καρφώνει το βλέμμα του πάνω της!» «Έλα τώρα. Έχω κι εγώ γυναίκα, Ματ» είπε ο Μαρίνο, πα­ ραμένοντας ασυγκίνητος. «Ξέρω τι περνάς, εντάξει; Σου δίνω τον λόγο μου ότι υπάρχει σεβασμός. Ο σεβασμός που θα ήθελα αν ήμουν εγώ στη θέση σου, εντάξει;» Το γλυκό βάλσαμο του ψεύδους. Οι νεκροί είναι ανυπεράσπιστοι, και η παραβίαση αυτής της γυναίκας, όπως και των άλλων, είχε μόλις αρχίσει. Ήξερα ότι δεν θα τελείωνε ώσπου η Λόρι Πίτερσεν να γυρίσει το μέσα έξω, να φωτογραφηθεί κάθε χιλιοστό της, και όλα αυτά να εκτεθούν στους ειδικούς, σε αστυνομία, δικηγόρους, δικαστές και ενόρ­ κους. Θα ακολουθούσαν σκέψεις, σχόλια για τα σωματικά της προσόντα ή για την έλλειψή τους. Θα γίνονταν εφηβικά καλα­ μπούρια και κυνικές παρατηρήσεις καθώς το θύμα, και όχι ο δράστης, θα περνούσε από δίκη, όλα όσα αφορούσαν εκείνη και τον τρόπο ζωής της θα περνούσαν από κόσκινο, θα την επέκρι­ ναν και, σε μερικές περιπτώσεις, θα την υποβίβαζαν. Ένας βίαιος θάνατος είναι ένα δημόσιο γεγονός, και αυτή είναι η πλευρά του επαγγέλματός μου που πληγώνει βαθιά τις ευαισθησίες μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω πολλά όταν το άτο­ μο γίνεται πλέον μια περίπτωση, ένας αριθμός, ένα στοιχείο που περνά από χέρι σε χέρι. Η ιδιωτικότητα καταστρέφεται πλήρως, όπως και η ζωή.