Postmortem

P O S T M O R T E M 15 ταπετσαρία τοίχου και κουρτίνες σε ανοιχτό κίτρινο. Την προσοχή μου όμως τράβηξε το τραπέζι. Πάνω του βρισκόταν ένα συνθετικό κόκκινο σακίδιο, το περιεχόμενο του οποίου είχε εξεταστεί από την αστυνομία. Ένα στηθοσκόπιο, ένας μικροσκοπικός φακός σε μέγεθος στιλό, ένα τάπερ που κάποτε περιείχε ένα γεύμα ή κολα­ τσιό, και πρόσφατες δημοσιεύσεις των περιοδικών Annals of Sur- gery , Lancet και Journal of Trauma. Κυριεύτηκα από ανησυχία. Ο Μαρίνο με κοίταξε ψυχρά καθώς κοντοστάθηκα στο τρα­ πέζι και στη συνέχεια με σύστησε στον Ματ Πίτερσεν, τον σύζυ­ γο. Ο Πίτερσεν ήταν σωριασμένος σε μια καρέκλα με πρόσωπο τσακισμένο από το σοκ. Ήταν απίστευτα όμορφος, καλλονός θα μπορούσε να πει κανείς, με χαρακτηριστικά άψογα, σμιλεμένα θαρρείς, κατάμαυρα μαλλιά και δέρμα λείο, ελαφρώς μαυρισμέ­ νο. Είχε φαρδιές πλάτες και λεπτό αλλά κομψό αλαβάστρινο κορμί, και φορούσε ένα λευκό μπλουζάκι και ξεβαμμένο τζιν. Είχε το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα, τα χέρια δεμένα σφι­ χτά στα γόνατά του. «Αυτά είναι δικά της;» ρώτησα – ο ιατρικός εξοπλισμός μπο­ ρεί να ανήκε στον σύζυγο. Ο Μαρίνο αποκρίθηκε θετικά. Τα βαθυγάλαζα, κοκκινισμένα μάτια του Πίτερσεν σηκώθη­ καν αργά. Έμοιαζε ανακουφισμένος που με έβλεπε. Η γιατρός είχε έρθει, μια αμυδρή ελπίδα εκεί που δεν διαφαινόταν καμία. Ψέλλισε κοφτές, κολοβωμένες φράσεις ενός νου κομματια­ σμένου, άναυδου. «Της μίλησα στο τηλέφωνο. Χθες βράδυ. Μου είπε ότι θα επέστρεφε κατά τις δωδεκάμισι, θα επέστρεφε από το Ιατρικό Κέντρο, από τα Επείγοντα. Όταν ήρθα σπίτι, βρήκα να φώτα σβηστά και σκέφτηκα ότι θα είχε ήδη πέσει για ύπνο. Έπειτα πήγα εκεί μέσα». Η τρεμουλιαστή του φωνή δυνάμωσε. Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Μπήκα στην κρεβατοκάμαρα». Δάκρυα κυ­ λούσαν από τα γεμάτα απόγνωση μάτια του. Με κοίταξε ικετευ