Postmortem

P A T R I C I A C O R N W E L L 12 πίσω από τα κάγκελα, ούτε ήταν γνωστός στην εγκληματολογι­ κή υπηρεσία. Δεν ήταν αποδιοργανωμένος, δεν ήταν ερασιτέχνης και αναμφίβολα δεν ήταν αυτό που λέμε «τρελός». Το Ουίλσαϊρ ήταν δυο φανάρια αριστερά, η λεωφόρος Μπέρ­ κλεϊ η πρώτη δεξιά. Τώρα έβλεπα τα μπλε και κόκκινα φώτα να αναβοσβήνουν δυο τετράγωνα πέρα. Ο δρόμος μπροστά στο 5602 της Μπέρ­ κλεϊ ήταν κατάφωτος σαν τόπος καταστροφής. Ένα νοσοκομεια­ κό με τη μηχανή αναμμένη μούγκριζε δυνατά, πλάι σε δύο αυ­ τοκίνητα της αστυνομίας χωρίς διακριτικά, τα φώτα θέσεως προφυλακτήρα αναβόσβηναν και τα φώτα στην οροφή τριών λευκών περιπολικών στροβιλίζονταν φρενιασμένα. Το δημοσιο­ γραφικό συνεργείο του Καναλιού 12 είχε μόλις φτάσει. Τα φώτα αναβόσβηναν από ώρα σε όλο το μήκος του δρόμου και κάμπο­ σοι άνθρωποι με πιτζάμες και ρόμπες είχαν βγει στα κατώφλια. Παρκάρισα πίσω από το δημοσιογραφικό βαν καθώς ο κάμε­ ραμαν διέσχιζε τον δρόμο. Με κεφάλι σκυφτό και με τον γιακά του χακί αδιάβροχού μου σηκωμένο, ακολούθησα γοργά το τού­ βλινο δρομάκι που οδηγούσε στην εξώπορτα του σπιτιού. Ποτέ δεν μου άρεσε να βλέπω τον εαυτό μου στις βραδινές ειδήσεις. Αφότου άρχισαν οι στραγγαλισμοί στο Ρίτσμοντ, το γραφείο μου βρισκόταν υπό πολιορκία, οι ίδιοι δημοσιογράφοι τηλεφωνού­ σαν ξανά και ξανά θέτοντας τις ίδιες ανάλγητες ερωτήσεις. «Αν είναι κατά συρροή δολοφόνος, δρ Σκαρπέτα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα ξαναγίνει;» Σαν να ήθελαν να ξαναγίνει. «Αληθεύει ότι βρήκατε σημάδια από δαγκωματιές στο τε­ λευταίο θύμα, γιατρέ;» Δεν αλήθευε, αλλά όπως και να απαντούσα αυτή την ερώτη­ ση χαμένη θα ήμουν. «Κανένα σχόλιο» έλεγα, και οι δημοσιο­ γράφοι υπέθεταν ότι ήταν αλήθεια. «Όχι» απαντούσα, και στην επόμενη έκδοση διάβαζα: «Η δρ Σκαρπέτα αρνείται ότι βρέθη