Postmortem

P A T R I C I A C O R N W E L L 10 Το θύμα λεγόταν Λόρι Πίτερσεν, όπως με ενημέρωσε, και ήταν μια λευκή γυναίκα γύρω στα τριάντα. Το πτώμα της είχε βρεθεί από τον άντρα της μία ώρα νωρίτερα. Δεν χρειάζονταν λεπτομέρειες. Μόλις σήκωσα το ακουστικό και αναγνώρισα τη φωνή του αρχιφύλακα Μαρίνο, κατάλαβα. Ίσως και να ’ξερα με το που άκουσα το κουδούνισμα του τηλε­ φώνου. Όσοι πιστεύουν στους λυκάνθρωπους φοβούνται την πανσέληνο. Εγώ είχα αρχίσει να τρέμω τις ώρες από τα μεσάνυ­ χτα ως τις τρεις τα χαράματα, όταν η Παρασκευή γίνεται Σάβ­ βατο και η πόλη κοιμάται. Κανονικά στον τόπο του εγκλήματος καλείται ο ιατροδικα­ στής βάρδιας. Τούτο δω όμως δεν ήταν κανονικό. Μετά τη δεύ­ τερη υπόθεση είχα ξεκαθαρίσει πως αν γινόταν άλλος φόνος όφειλαν να καλέσουν εμένα, ό,τι ώρα και να ’ταν. Του Μαρίνο δεν του άρεσε η ιδέα. Από τότε που διορίστηκα επικεφαλής ια­ τροδικαστής για την Κοινοπολιτεία της Βιρτζίνια, κάτι λιγότερο από δύο χρόνια πριν, ο Μαρίνο μού δημιουργούσε προβλήματα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν αντιπαθούσε τις γυναίκες, ή αν απλώς αντιπαθούσε εμένα. «Μπέρκλεϊ στο Μπέρκλεϊ Ντάουνς, Σάουθσαϊντ» είπε συ­ γκαταβατικά. «Ξέρεις πώς να πας;» Για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα. Έγραψα βιαστικά τις οδη­ γίες στο σημειωματάριο που είχα πάντα δίπλα στο τηλέφωνο. Το έκλεισα και τα πόδια μου πατούσαν ήδη στο πάτωμα καθώς η αδρεναλίνη χτυπούσε τα νεύρα μου σαν εσπρέσο. Το σπίτι ήταν βυθισμένο στη σιωπή. Άρπαξα τη μαύρη ιατρική τσάντα μου που ήταν γρατζουνισμένη και φθαρμένη από τη χρήση. Ο νυχτερινός αέρας με χτύπησε σαν ερ κοντίσιον, τα παρά­ θυρα των γειτόνων μου ήταν σκοτεινά. Μπήκα στο σκούρο μπλε στέισον βάγκον μου και, καθώς έκανα όπισθεν στο δρο­ μάκι, κοίταξα το φως που άναβε πάνω από τη βεράντα, στο παράθυρο του πρώτου ορόφου, στον ξενώνα όπου κοιμόταν η