Postmortem

1 Έ βρεχε στο Ρίτσμοντ την Παρασκευή 6 Ιουνίου. Η καταρρακτώδης βροχή, που ξεκίνησε τα χαράματα, τσά­ κισε τους κρίνους αφήνοντας μόνο τα κοτσάνια, σκορπίζοντας φύλλα στην άσφαλτο και στα πεζοδρόμια. Στους δρόμους ρυά­ κια, στα γήπεδα και στις πελούζες λακκούβες με λάσπη. Αποκοι­ μήθηκα με τον θόρυβο της βροχής που χτυπούσε πάνω στη στέγη από σχιστόλιθο και είδα ένα φοβερό όνειρο καθώς η νύχτα δια­ λυόταν τις ομιχλώδεις πρώτες ώρες του πρωινού του Σαββάτου. Είδα ένα λευκό πρόσωπο πίσω από το αυλακωμένο απ’ τη βροχή τζάμι, ένα πρόσωπο άμορφο που δεν έμοιαζε ανθρώπινο, σαν πρόσωπο παραμορφωμένης πλαστικής κούκλας. Το παρά­ θυρο της κρεβατοκάμαράς μου ήταν σκοτεινό, και ξάφνου το πρόσωπο ήταν εκεί, ένα δαιμονικό πνεύμα που κοιτούσε μέσα. Ξύπνησα και κοίταξα τυφλά μες στο σκοτάδι. Δεν ήξερα τι με ξύπνησε, ώσπου χτύπησε πάλι το τηλέφωνο. Βρήκα το ακουστι­ κό χωρίς να ψηλαφίσω. «Δρ Σκαρπέτα;» «Ναι». Βρήκα τη λάμπα και την άναψα. Η ώρα ήταν δύο και τριάντα τρία το πρωί. Νόμιζα ότι η καρδιά μου θα τρυπούσε τα πλευρά μου. «Εδώ Πιτ Μαρίνο. Έχουμε πρόβλημα στη λεωφόρο Μπέρκλεϊ 5602. Πρέπει να έρθεις».