Postmortem

P A T R I C I A C O R N W E L L 18 τις λευκές κολλαριστές κουρτίνες. Πέρα, μες στο σκοτάδι των πυκνών δέντρων, ακουγόταν το πριόνισμα των τριζονιών. «Η σήτα είναι κομμένη». Ο Μαρίνο με κοίταξε ανέκφραστα. «Είναι πεσμένη πάνω στον τοίχο του σπιτιού. Κάτω ακριβώς από το παράθυρο υπάρχει ένας πάγκος για πικνίκ. Ο δράστης φαίνεται ότι τον τράβηξε για να σκαρφαλώσει». Περιεργάστηκα το δάπεδο, τον νιπτήρα, το πάνω σημείο της τουαλέτας. Δεν διέκρινα ίχνος σκόνης, δαχτυλιές και μουντζού­ ρες, ωστόσο δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη, ούτε ήθελα να το διακινδυνεύσω καταστρέφοντας ενδεχομένως κάποιο στοιχείο. «Ήταν κλειστό αυτό το παράθυρο;» ρώτησα. «Δεν νομίζω. Όλα τα άλλα είναι κλειστά. Τα ελέγξαμε ήδη. Απ’ ό,τι φαίνεται εκείνη δεν φρόντισε να βεβαιωθεί ότι αυτό ήταν κλειστό. Είναι το πιο ευάλωτο απ’ όλα τα παράθυρα. Είναι χαμηλά, κοντά στο έδαφος και στην πίσω πλευρά του σπιτιού, όπου κανείς δεν μπορεί να δει τι συμβαίνει. Αν ο τύπος ήθελε να μπει αθόρυβα, ήταν προτιμότερο απ’ το να μπει από το παρά­ θυρο της κρεβατοκάμαρας. Η γυναίκα δεν τον άκουσε να κόβει τη σήτα και να σκαρφαλώνει, γιατί αυτό το παράθυρο είναι στην άλλη άκρη του διαδρόμου». «Και οι πόρτες; Ήταν κλειδωμένες όταν επέστρεψε ο σύζυ­ γος;» «Εκείνος λέει πως ήταν». «Τότε ο δολοφόνος βγήκε με τον ίδιο τρόπο που μπήκε» συ­ μπέρανα. «Έτσι φαίνεται. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά, έτσι;» Ο Μαρίνο στηρίχτηκε στο πλαίσιο της πόρτας και έγειρε προς τα μπρος χωρίς να μπει μέσα. «Δεν βλέπω τίποτα εδώ μέσα, απ’ ό,τι φαί­ νεται σκούπισε βγαίνοντας για να μην αφήσει πατημασιές στη λεκάνη και στο πάτωμα. Βρέχει όλη μέρα». Με κοίταξε άτονα. «Σίγουρα τα πόδια του ήταν βρεγμένα, λασπωμένα ίσως». Πού θέλει να καταλήξει; αναρωτήθηκα. Δεν ήταν εύκολο να