Postmortem

P O S T M O R T E M 17 Ο Μαρίνο με οδήγησε στην κουζίνα και άφησε τον αξιωματι­ κό να συνεχίσει την ανάκριση του Πίτερσεν. «Έχεις τραβήξει τις φωτογραφίες σου;» τον ρώτησα. «Η Σήμανση είναι μέσα τώρα, περνάνε με σκόνη τα πάντα» απάντησε εκείνος αναφερόμενος στους τεχνικούς της Σήμανσης που ασχολούνταν εξονυχιστικά με τον τόπο του εγκλήματος. «Τους είπα να μην πλησιάζουν πολύ το πτώμα». Κοντοσταθήκαμε στον διάδρομο. Στους τοίχους κρέμονταν μερικές ακουαρέλες και μια συλλογή φωτογραφιών που απεικό­ νιζαν την αποφοίτηση των δύο συζύγων ξεχωριστά, καθώς και μια καλλιτεχνική φωτογραφία του νεαρού ζευγαριού σε μια φθαρμένη σεζλόνγκ με φόντο την αμμουδιά – παντελόνια σηκω­ μένα ψηλά, μαλλιά ν’ ανεμίζουν, πρόσωπα ηλιοκαμένα. Εκείνη μια όμορφη ξανθιά με λεπτά χαρακτηριστικά και ελκυστικό χα­ μόγελο. Φοίτησε στο Μπράουν και στη συνέχεια στην ιατρική σχολή του Χάρβαρντ. Εκεί πρέπει να γνωρίστηκαν. Εκείνη έμοιαζε να είναι μεγαλύτερή του. Εκείνη. Η Λόρι. Πίτερσεν. Μπράουν. Χάρβαρντ. Ευφυής. Τριάντα ετών. Τα είχε όλα, ήταν έτοιμη να ζήσει τ’ όνειρό της. Μετά από οκτώ τουλάχιστον χρόνια σκληρής δουλειάς, ιατρικής εκπαίδευσης. Γιατρός. Τα πάντα καταστράφηκαν μέσα σε μερι­ κά λεπτά. Για να ικανοποιηθούν οι ανώμαλες ορέξεις κάποιου αγνώστου. Ο Μαρίνο άγγιξε τον αγκώνα μου. Απέστρεψα το βλέμμα από τις φωτογραφίες καθώς εκείνος κατηύθυνε την προσοχή μου στην ανοιχτή πόρτα μπροστά κι αριστερά. «Αποδώ μπήκε» είπε. Ήταν ένα μικρό δωμάτιο με δάπεδο στρωμένο με λευκό πλα­ κάκι και μπλε ραφ ταπετσαρία στους τοίχους. Υπήρχε μια τουα­ λέτα με έναν νιπτήρα και ένα ψάθινο καλάθι για τα ρούχα. Το παράθυρο πάνω από την τουαλέτα ήταν ορθάνοιχτο, ένα μαύρο τετράγωνο απ’ όπου έμπαινε κρύος, υγρός αέρας αναδεύοντας